|
تاریخ انتشار : 27.02.2017
استعفای سلام زیجی از حزب حکمتیست
و تداوم ریزش در احزاب موسوم به کمونیزم کارگری
از: سعید صالحی نیا
salehinia@aol.com
26 فوریه 2017
مقدمه:
بیش از 3 سال پیش در مقاله ای (2) توضیح دادم که احزاب موسوم به
کمونیزم کارگری ، دچار بحران علاج ناپذیر هستند، به محفلها و فرقه
هائی تبدیل شده اند و علل این بحران را بررسی کردم و راه حل این
بحران را هم بازسازی تحزب کمونیزم کارگری از طریق فراخوان برای
احیای این تحزب، بازنویسی برنامه دنیای بهتر و استعفای جمعی تمامی
رهبران موجود این فرقه ها دانستم.
توضیح دادم که تا سنتهای کمونیزم ایرانی مورد بمورد شناخته نشود و
اگاهانه طرد نشود تا تکلیف متدهای لنینیستی حکومت در سیاست و در
تحزب روشن نشود و بدور انداخته نشود ، چرخه کمونیزم ایرانی هر نوع
تحزبی را بعد از مدتی از ریخت خواهد انداخت. توضیح دادم که تا فضای
مداوم نقد و آزادی بیان به تحزب سیاسی متصل نشود و تحزب را
کمونیستها با قرارگاه نظامی و ارتش یکی بگیرند، در به همین پاشنه
خواهد چرخید.
چه قبل از تدوین اون مقاله چه بعد آن، ریزش احزاب موسوم به کمونیزم
کارگری ادامه داشته . حالا چه به شکل انشعاب یا اخراج یا استعفا .
مشکل اینست که جداشدگان این احزاب هم دچار سرگیجه هستند و یا خود
را به سرگیجه می زنند. نسبت به "رفقای قدیم" احترام دارند و برخورد
عرفانی پیشه می کنند.
بررسی عکس العمل جداشدگان از این احزاب خودش موضوع مقالات دیگری
بود (3.4). توضیح دادم که در فرقه ها ، مثل فرقه مجاهد ، حتی وقتی
از فرقه بیرون می رود ، چه زیر فشار فرقه چه حتی توسط نوعی "کنترل
درونی" هنوز "حرمت نگه می دارد!
تا همینجا اکثر جداشدگان از فرقه های موسوم به کمونیزم کارگری به
سایه خزیدند و از نقد سیستماتیک این احزاب طفره رفته اند. فکر می
کنند که "زمانش نیست" به "نفع دشمن طبقاتی " است البته توجیهات کم
نیست. نکته بعدی اینست که وقتی هم به نقد این فرقه ها می پردازند
نقدشان پیگیر نیست و عموما هم راه حلهاشان کلی است و در نتیجه راه
حل نیست!
لذا بررسی عکس العمل جداشدگان از این فرقه ها ، خودش موضوع یک
فعالیت فکری و نظریست. از دید من یکی از دلایل تداوم بحران تحزب
کمونیزم کارگری ، همین عکس العملهای ناسالم و فاقد دقت و همین
سرگیجه هاست. تا حدی که ناظر فکر می کند ، اینها یا زیر فشار روانی
فرقه به سکوت دائم پرداخته اند یا اساسا از سیاست بازنشسته شده اند
که طبیعتا ابزار تبلیغاتی بدست فرقه می دهد که "درستی سیاستهای
رهبری عظیم الشان" را نتیجه بگیرند!
اطلاعیه سلام زیجی، یکی از اعضای کمیته مرکزی حزب حکمتیست (خط
سانتریست!) (1) از دید من از یک سوی مایه خوشحالی است که بالاخره
ادمی پیدا شد و دلایل استعفایش را نوشت و حواله به "سرنگونی رژیم
اسلامی" نداد! اینقدر پرنسیب داشت که نقدهائی که می دید همین الان
بنویسد. نترسد از تکفیر ! شاید پیشگیری اوست از تکفیرهای بعدی و
نگرانیش که اگر سکوت کند همانطور که نوشته، پشت سرش آواز بخوانند و
لیچار بگویند! خوب تا همین حد من از ایشان متشکرم که به سایه
تخزیده و " تقیه "پیشه نکرده.
در این مقاله کوتاه، نگاهی می اندازم به نکاتی که او در اطلاعیه
استعفایش رو به جامعه مطرح کرده و نقدهائی به نوشته اش ارائه می
دهم:
(1)سلام زیجی چه گفت؟
سلام زیجی می گوید که دو سالی می شود این فرقه محفل حکمتیست
سانتریست منحرف شده! قبلش خوب بود بعدش منحرف شد! همانها که خوب
بودند در رهبری شدند محفلی و فرقه ای. سنتهای گارد آزادی را رها
کردند ، دیکتاتور شدند ، نگذاشتند مخالف حرف بزند ، تاثیر گذاریشان
تمام شد، "منصور حکمتی " دیگر نبودند.
می گوید اینها و اونهای دیگه (منظور دو تا فرقه دیگر موسوم به
منصور حکمت) اتش بس سیاسی دادند ، انتقاد از هم را گذاشتند کنار،
به فرجان خوشبین شدند،"از کنگره 5 تا 7" دیگر مواضعشان روشن شد،یکی
شان به "احزاب کمونیست کارگری عراق انتقاد کرد بدون مشاوره با بقیه"،
نسبت به مخالف برخوردهای بد کردند،به ایشان هم فشار آوردند که
استعفا بده،
در ضمن "طی دو هفته اخیر ده تا کادر و فعال اون حزب در داخل و خارج
ایران استعفا دادند".
سر اخر ایشان به ما قول می دهد که مبارزه برای سوسیالیزم را ادامه
دهد، به اعضا و کادرهای اون فرقه توصیه می کند که اونجا بمانند و
مانع انجراف شوند (یعنی تا بحال انجراف کامل نشده و هنوز وقت هست!
) و آرزوی ایشان هم اینست که " یک حزب سیاسی مدرن و مبارزه " بوجود
آید" که ایشان امیدواریم برایش مبارزه کند!
از خواننده تقاضا دارم خودش نوشته سلام زیجی را بخواند و اگر
چیزهای بیشتر دید بیابد و در مقاله ای ارائه دهد.
(2) ایرادات سلازم زیجی چیست؟
اینها چند نمونه انتقاد از اطلاعیه سلام زیجی ضمن تاکیید بر این که
اینها فقط نمونه هستند:
اول: سلام زیجی هنوز در مرحله "انتقال" به سر می برد.مقداری قابل
فهم است که از جهت احساسی هنوز تکلیفش با فرقه ای که درش بوده
معلوم نیست. هنوز فکر می کند که "رفقای حزبیش" سنگر منصور حکمت را
نگه بدارند و اگر او نتوانسته بقیه زورشان را بزنند. خوب این را من
توهم اول سلام زیجی می دانم. او فکر می کند که انحراف دوساله فرقه
را او نتوانسته متوقف کند اما بقیه "رفقا" ممکنست بتوانند! این
اساس روانشناسی فرقه هاست.
دوم: ایشان می فرماید "دوسال است" فرقه منحرف شده. توضیح نمی دهد
که مثلا دو سال و نیم قبل چی بود؟ منحرف نبود ؟ چند روز قبل از
کنگره 5 ، بهشتی بود اون فرقه و بعدش ناگهان سقوط کرد؟ ما انتظار
داریم ایشان عمیقتر به مسئله نگاه کند. فرقه بالاخره روی روانشناسی
روی نظریات روی سیاستها طی زمان در بستر فرهنگی معین رشد می
کند.علف هرزی نیست که از آسمان طی دو سال بپیچد بدور حزب منصور
حکمتی!
سوم: ایشان بدرستی روی نظام دیکتاتوری درون فرقه اش انگشت می گذارد
، توضیح نمی دهد که آیا این نظام دیکتاتوری مختص این فرقه هست یا
سایر فرقه های کمونیزم ایرانی هم بهش مبتلا هستند؟ اگر همه گیر است
چرا؟ آیا ارتباطی به این متدها با فرهنگ عقب مانده ایرانی و
لنینیزم منحطی که در زمان لنین در کنگره 10 رسما فراکسیون را غیر
قانونی اعلام کرد و متدهای لنینی لیچارگوئی به مخالف و کلاه بوقی
گذاشتن و لشکرکشی فرقه ای و سرکوب مخالف و "فشار برای استعفا" نمی
بیند؟
چهار: چرا سلام زیجی فکر نمی کند که بیماری فرقه او بیماری سایر
فرقه های موسوم به منصور حکمت هم هست؟ اگر هست آیا می شود با خصائل
این لیدر و اون لیدر قضیه را ماست مالی کرد؟ اما اگر همه این فرقه
ها فرقه هستند چی شد که بعد منصور حکمت فرقه شدند؟ حاشیه رفتند؟
ریزش کردند؟ ایا ما داستان لنینیستها را قبول کنیم که مثلا استالین
از اسمان افتاد پائین و ربطی به لنین نداشت؟ ایا اینجوری بیائیم
توضیح دهیم که لیدرهای بعد منصور حکمت تبدیل شدند به اینها که
هستند؟ در بهشت منصور حکمتی بودند همه اما افتادند توی جهنم؟ راستی
ممکن نیست ماجرا از حزب منصور حکمت آغاز شده باشد؟ چه شد که منصور
حکمت در ماههای آخر عمر خود اینقدر نگران آینده حزبش بود؟ در
متدهای او و سازماندهی او چه ایرادهائی بود؟
پنج: راه حل؟! سلام زیجی یک راه حلش اینست که خودش از فرقه بیاید
بیرون و اطلاعیه ای بنویسد که امیدوارم ادامه دهد و بیشتر به دلایل
بیشمار سقوط تحزب کمونیزم کارگری بپردازد.این را او به جامعه و
کمونیستها بدهکار است. سالها شاید وقت لازم باشد تا به ریشه بحران
کمونیزم ایرانی به ریشه بحران تحزب کمونیزم کارگری بپردازیم و در
جمع کمونیستهای کارگری یک کانسنسوس و تفاهم سر "چه باید کرد" برسیم.
اما سلام زیجی این را بدهکار است که در این مسیر گام بردارد.
ایشان توصیه اش به رفقای فرقه ای خود این است که "سنگر را نگه
دارند"! خوب اگر این محفل است و فرقه چرا باید "سنگر" را نگه داشت؟
چرا ایشان نباید فراخوان بدهد سایرین استعفا کنند جمع شوند چاره
پیدا کنند؟ این درست است یا عارفانه به دیگران چیزی توصیه کنیم که
خودمان نکردیم؟!
سلام زیجی در ارائه راه حلش تمامی توهماتی که هنوز نسبت به بحران
کمونیزم کارگری دچار بوده ، انعکاس می دهد. مشکل ایشان اینست که
بحران کمونیزم کارگری و کمونیزم ایرانی را فقط در یک مقطع دو ساله
می بیند! متوجه نشده این چرخه تاریخ کمونیزم ایرانی است!
خلاصه کنم:
از اینکه سلام زیجی بالاخره بیش از یک استعفانامه به جامعه ارائه
داد ازش تشکر می کنم اما نوشته او علامت ناتوانی او در دیدن فضای
عمومی بحران، درک علل بحران و طبیعتا ناتوانی چشمگیر ایشان در
ارائه راه حل است. از ایشان دعوت ی کنم عمیقتر بیندیشد و دست بکار
بازسازی تحزب کمونیزم کارگری شود.
کمونیزم کارگری محتوی و ظرف چنبش سوسیالیزم خواهی مدرن است.منصور
حکمت نقش بسیار پر ارزشی در سازماندهی این جنبش داشت. از نقد او و
نقد تاریخ کمونیزم باید اغاز کرد و توضیح داد که چه شد که تحزب
منصور حکمت به این چاله های موجود ختم شده. راه حل از درون دوران
مناظره های سیاسی عبور خواهد کرد. راه حل تلاش برای بازنویسی تمامی
تاریخ تحزب کمونیزم کارگری و یافتن دلایل چرخه بحران آنست.
امید من اینست که سلام زیجی با فراخوان به استعفای تمامی کادرها و
اعضای فرقه های موجود و تلاش برای سازماندهی نشست احیای کمونیزم
کارگری ، نقش بیشتری در رشد و توسعه کمونیزم کارگری بردارد. پایه
ها را باید درست زد و از دوباره ایستادن و شروع کردن نهراسید!
منابع دیگر:
(1)سلام زیجی:علل کناره گیری از حزب کمونیست کارگری ایران –
حکمتیست
http://www.azadi-b.com/arshiw/?p=62200
________________________________________________________
توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام
دریافت نمیشود.
|
