کمیته ی مستقل دانشجویان چپ: در پاسخ به بیانیه ی چهارم شورای هماهنگی راه سبز امید
 

«خشم کوچه در مشت توست»

     

رهبران واقعی جنبش در «حصر خانگی» نه که در زندان اند!

 

جوانان، دانشجویان و نیروهای مبارز ضمن تبریک تولد «میر بزرگوار جنبش» به جریان های اصلاح­طلب اعلام می دارند که روز دهم اسفند را برای راهپیمایی نمی پذیرند.

 

 انتخاب این روز هدفی جز متشنج نگه داشتن فضایِ ملتهبِ جامعه با هزینه های انسانی و استفاده ی سیاسی از نتایج آن ندارد. فضای متشنج امکان تفکر و سازمان­یابی از پایین را از نیروهای مبارز می گیرد و دست فرصت­طلبان را در بالا باز می گذارد. اصلاح طلبان مردم را پشت سر خوهند گذاشت.

 

آنها باید بدانند که اگر امروز شعار ها ی مردم معترض "ساختارشکنانه" و علیه کلیت "رژیم" است، پس دیگر نیازی به نمایندگان رژیم ( به عنوان رهبران جنبش) هم نیست. مردم اکنون فراتر از قانون "آنها"تصمیم می گیرند. این جنبش دیگر "سید" نمی خواهد. اینگونه فرصت­طلبی ها در حالی که رهبران واقعی ِ طبقات مزدبگیر و ستم دیده ی مردم دست و پای بسته در زندان ها و بیمارستان ها بایکوت رسانه ای می شوند تنها در جهت تعدیل خواست های جنبش انقلابی مردم ایران است.  نگرانی واقعی مردم "حصر خانگی" رهبرانِ لایه های اصلاح­طلب جمهوری اسلامی نیست. ما همه مدت هاست که در حصر خانگی هستیم!  نگرانی ما فقر فزاینده ی طبقات مزدبگیر، بیکاری همه­گیر، بیماری و فاصله ی عمیق ِطبقاتی است.

 

اکنون ما اعلام می داریم که به دنبال تغییرات واقعی اقتصادی و سیاسی هستیم. و علیرغم خواست رسانه های مصادره­گر شعار ما "یا مهدی" و " یا حسین" نیست.  این "ساختار" سیاسی و "بنیانگذار" آن، انقلاب مردم ایران را در سال ۵۷ به "آسمان" فرستادند و "نورانی" کردند. اکنون شعار های ما مردم فراتر از این "ساختار" و "بنیانگذار" آن است. ما از آسمان طلب کمک نمی کنیم: نیروی تغییر در دستان ماست. و رهبران ما نه در مرکز توجه رسانه ها که در گوشه ی تاریک و سرد زندان های این رژیم  دژخیم اند.

 

رهبران لایه های اصلاح­طلب  موضع خود را در برابر خواست ساختارشکنانه ی جنبش انقلابی مردم ایران روشن نکردند و همچنان در بازیچه بودن مردم در تغییرات سیاسی تاکید دارند. (همانطور که در بیانیه تنها "صدا" ی اعتراض برای آزادیِ "رهبران" اند در "گوش" ِحاکمیت! مرز ِ طبقات ِرنج­دیده و غارت شده ی مردم در این مبارزه از جریان های نفع­طلب جداست. نقش مردم هم در این مبارزه نه بعنوان وسیله بلکه عامل و سازمان­ده در برابر حاکمیت است. جنبش مردمی ایران هزینه هایی که در تمام این سال ها داده است را فدای خواست های جریان های نفع­طلب ِ سیاسی نمی کند.

 

مبارزه ی جوانان و زنان و دانشجویان و همه ی طبقات ستم­دیده و استثمارشده ی ایران در متن واقعیت اقتصادی و اجتماعی واقع است نه بر "سنت الهی". و با اتکاء به توان ِ فکر و دستان هم­اینان به پیروزی می رسد.

کمیته ی ایجاد تشکل چپ مستقل

کمیته ی مستقل دانشجویان چپ