تا ساعاتی دیگر سال نو آغز میشود. تبریکات نوروزی اما پیش از این شروع شده است. همه تبریک میگوییم. بهترین‌ها را برای یکدیگر آرزو میکنیم.

این رسم با ارزشی است که از ایرانی بودنمان داریم وهنوز باقیست و در مقابل فرهنگ تسلیت وعزا مقاومت میکند.

تسلیت وعزا برای همانهایی از ابتدا ما را "غنایم" دیدند. کشتند وبردند واخلافشان هنوز ادامه میدهند.

آرزو کردن عادت انسانهاست. همه برای خودشان وبرای دیگران آرزو میکنند. به ویژه اگر آنچه را که میخواهند در دسترس نباشد، وگرنه، میروند آنرا میآورند.

آرزوی خوب. آرزوی بد. آرزوی نشدنی. آرزو از روی ناچاری. آرزو از سر رفع تکلیف.

اگر هم کسی نمیداند هر وقت نیاز شد چه آرزوهایی میتواند برای دیگران داشته باشد و به آنها بگوید، کلیشه‌ها موجود است میتوان برداشت واستفاده کرد.

کسی هم که مسئول به واقعیت پیوستن آرزوهایش برای دیگران نیست. او تنها مسئول گفتن است. آرزوست دیگر .آرزو یعنی آرزو. همین.

ما ایرانی‌ها همچنینن، برای کشورمان ومردممان هم آرزو میکنیم.

پیام‌ها را هم که میبینید.

بعضی آرزو‌ها همان است که سی سال پیش بود یا پیشتر، خیلی پیشتر. یعنی خیلی بادوام است ومرگ ندارد میشود تاریخش را عوض کرد وهرسال

به نام پیام سال نو جازد.

آرزوهایی هم هست که سالها ست شاید خیلی سالهاست که در دل ایرانیان مانده ومانده وظاهرا باز هم دارد میماند.

آرزوهایی که کم کم باورش رفته وشکلش مانده وشاید اگر آنرا به آرزوکننده اش بدهند، برندارد وگمان کند مال اونیست.

آدم هایی هستند که آرزوهای واقعیشان را نمیگویند. وارونه میگویند ویا بخشی از آن را میگویند وبقیه را نمیگویند.

گاهی خیلی واضع است. میشود حتی ناگفته فهمید.

مثلا قبل از شنیدن هم همه میدانند، آدم کشان جمهوری اسلامی برای ایرانیان چه آرزو میکنند ودر کلام چه بر زبان خواهند آورد.

در آستانه سال نو فکر میکردم چه آرزوی واقعی ودرچشم اندازی، برای کشورم دارم؟

آنچه معمول و تکراری است را نمیگویم زیرا ناگفته همه میدانند.

اما، امیدوارم در سالی که پیش روست، شر کسانی که در سال گذشته، به میدان آمدن تمام عیار مردم برای از میان برداشتن حکومت جنایتکاران را به سمت

 درخواست اصلاحات آبکی سوق دادند ازسر مردم ایران کم شود. 

این دفع شر به خودی خود انجام نمیشود وچنانچه آرزوی مردم ایران باشد، کار خود آنها نیزهست.

این حضرات که هرکدام در زمانی دستی درآنچه حکومت برسر مردم آورد داشتند، هم خود را گماردند تا به بهانه پرهیز از خشونت مردم را آرام کنند، شعار های اساسی را جرح وتعدیل نمایند، 

مبادا خدشه‌ای بر اساس نظام ولایت وارد شود.

اعتراضات آرام شد و بازهم حکومت همچنان گرفت و زیر شکنجه برد و تجاوز کرد و بردار کشید ومردم ما همچنان زندانی و شکنجه شده و تجاوز شده و بر دار رفته، باقیماندند.

اگر بخواهیم آرزوهایمان تنها در حد آرزوهای همیشگی ودر خیال، باقی نماند، این اولین قدم است.