از ملتی که میرزمد


اسماعيل وفا يغمايي



عرض کنم خدمت دوستان که:سی و دو سال از بیست و دوم بهمن سال پنجاه و هفت که سرنوشت ملتی را به راهی دیگر روانه کرد میگذرد. بیست و نه سال هم از سی خرداد سال شصت که نه تنها سرنوشت بزرگترین سازمان سیاسی آن روزگار داخل ایران را، بلکه سرنوشت تمام سازمانهای سیاسی ریز و درشت و چپ و راست و میانه اپوزیسیون را رقم زد و عوض کرد و منجمله اکثر انها را منهای احزاب منطقه کردستان ایران ،به دلیل شدت گرفتن کشتار واعدام و زندان و هار شدن حاکمان ،تبدیل به اپوزیسیونها و آلترناتیوهای خارج از ایران نمود میگذرد.در طی این سالها چه راههائی که طی نشد و یا شد.چه فجایعی که رخ داد و چه مقاومتهائی که انجام شد. چه خطاهای تاریخی و نیمه تاریخی که رخ داد، و چه و چه وچه....خودتان فکر کنید.شما خوانندگان را نمیدانم چند ساله بودید. ولی من وقتی مرز ایران را پشت سر گذاشتم بیست و هفت هشت ساله بودم و فکر میکردم شش هفت ماهی نخواهد گذشت که بر میگردم.

 ماجرا به طول انجامید. حالا نرمک نرمک دارم شصت ساله میشوم. با چشمهای حوالی شصت سالگی که سی سال تجربه و حادثه از برابرش گذشته است وقتی نگاه میکنم میبینم در خارج از ایران هنوز مشکلات ما مشکلات سی سال پیش است. چند ده هزار سایت و وبلاگ این را میگویند. گاهی غمگین میشوم و گاهی شاد . غمگین از بهای سنگین و سهگینی که تمام ما با تمام تفاوتها، اختلافات، و گاهی متاسفانه دشمنیهایمان با یکدیگرپرداخته ایم و داریم می پردازیم. بهائی که جیب دشمن اصلی تمام ما را در خارج کشور و نیز تمام مردم ایران را در خارج کشور پر بار کرده است، ملایان دستشان را که در جیبهایشان میکنند با سکه های گرم خون و آرزوها ورنجهای ما حال میکنند، غمگین از راهی که در دو سویش یارانمان بر خاک افتادند و نزدیکان و اقوام و زن و فرزند و همسر و برادر و نیز خود ما در قالب آنها و نیز لحظات زندگی ما،و شاد میشوم شاد از ملتی که میرزمد! پر شور تر و شجاعتر از زمان شاه در داخل مرزهای ایران دارد میرزمد.

سال گذشته در همین روزها صف شهیدانش شروع شد.شهیدانی که نام هر کدامشان در پیوند با مردم ایران جهانی را در نوردید.بیش از سیصد جانباخته راه آزادی و چند هزار اسیر حاصل یکسال رنج و رزم ملت ایران است.الان هم روزی نیست که زنانی چون شیر و به زیبائی دسته ای گل و مردانی نیز این چنین دستگیر نشوند و به زندان نیفتند و شکنجه نشوند و مورد هتک حرمت و تجاوز قرار نگیرند. آخوندهای حاکم دارند در خون و گوشت دندان میچرخانند. اینها هرکه باشند نشان زنده بودن مردمند. تمام مردم. گفته اند «مقصود توئی کعبه و بتخانه بهانه!» این را در باره خدا گفته اند.در باره رهبران چه تمام بند یا چه نیم بند! نیز میتوان گفت ، خوب یا بد مقصود آزادی است و موسوی و کروبی بهانه و ملت در گذر از آزمونی بزرگ بد و خوب را خواهد شناخت.

بخش اعظم ملت ایران مشکل دارد و این رژیم بقول شادروان فرزانه، مهندس بازرگان در نجاسات خودش فرو رفته است هر چند سپاه اش سازمان یافته و نیرومند برای سرکوب است وبسیجش برای دریدن آماده و چماقدارانش در کشتن مومن و قاطع و هر چند هفتاد هزار آقازاده اش دارند در خارج درس میخوانند تا حکومت را دوام دهند و هر چند توله های اینها دندانهایشان را برای خرد کردن و مزیدن استخوانهای نسل آینده تیز کرده اند چشمهایمان را رو به داخل ایران باز کنیم.این رزم ادامه خواهد یافت و از درونش معجزه هائی کاملا زمینی خود را نشان خواهد داد.از ملتی که دارد میرزمد بگوئیم، وچه بمانیم یا نمانیم باور کنیم که این حکومت به نیروی ملتی که دارد میرزمد با تمام قدرت و سفاکی و سازمانیافتگی اش فرو خواهد ریخت. در سالگرد آغاز دور تازه ای از رزم مردم باور کنیم ملتی را که دارد میرزمد و بجای اینکه علاقه داشته باشیم او صدای ما را منعکس کند ما صدای او را بشنویم و باور کنیم.



دوم ژوئن 2010 میلادی

 

_______________________________________________________