در اولین ساعات صبح جمعه نوزدهم فروردین که پیش بینی هم شده بود، حمله دیگری به اشرف آغاز شد.

 آدمکشان ارتجاع حاکم بر عراق بر روی مجاهدینی که برای ممانعت از ورود آنها آمده بودند، با دست باز آتش باز میکنند.

بقیه ماجرا روالی شناخته شده ومعمول دارد ومانند خود تهاجم قابل پیشگویی است.

زنان ومردان مستقر در اشرف زخمی میشوند، کشته میشوند وشهید نام میگیرند.

حکومت عراق میگوید تقصیر خودشان است که بدنهایشان را به گلوله‌های ما زده اند اما تضمین میدهد که حقوق ساکنان اشرف را رعایت کند.

آمریکا اما بی‌اطلاع است وابراز نگرانی میکند. سربازانش که برای مانیتورینگ اشرف در آنجا حضور داشتند، سر بزنگاه محل را ترک کرده ا ند تا در هماهنگی با حکومت متبوعشان بی‌اطلاع بمانند.

جمهوری اسلامی که خودش پشت داستان بوده نیازی ندارد چیزی بگوید. ابراز رضایت میکند وآدمکشان را تشجیع میکند که بیشتر بکشند.

سران مجاهدین در خارج کشور دنبال اسم وعکس از مقامات ونمایندگان سابق واگر شد فعلی این کشور و آن کشور میگردند تا در سایتهایشان ابراز نگرانی ومحکوم کردن حضرات را درج کنند .

 احتمالاخوشحالند که به قول خودشان دوباره روی آنتن هارفته اند .

ایرانیان خارج کشور از احزاب تا شخصیت‌ها و....محکوم میکنند.

همه محکوم میکنند. غیر ایرانی‌ها هم محکوم میکنند حتی گاهی شدیدا محکوم میکنند اما آنها که میتوانند کاری بکنند، کاری نمیکنند تنها محکوم میکنند. 

محکوم کردن یک موضعگیری جدی سیاسی است وهرکس که دستی در سیاست دارد میداند چه وقت باید محکوم کرد.

سوژه اصلی داستان اما خود ساکنان اشرف هستند. کشته‌ها و زخمی‌ها را آنها داده اند .میگویند تا کنون بیش از ۳۰ کشته و بیش از ۳۰۰زخمی گلوله خورده

 ویا با خودرو زیر گرفته شده. پس خودآنها هستند که باید در باره وضعیت و آینده‌شان تصمیم بگیرند.

تا اینجای داستان کسان دیگری برای آنها تصمیم گرفته اند و خواهان ابقای وضعیت موجود اند زیرا با منافع واستراتژیشان سازگاری دارد.

جمهوری اسلامی که دشمن خود را توسط حکومت عراق زیر محاصره و ضرب دارد علیرغم تبلیغات معکوس گاه وبیگاه عواملش، به سادگی آنها را رها نخواهد کردت و چنانچه بتواند تا از کار انداختن کامل این تعداد در اشرف پیش خواهد رفت .

برای آمریکایی‌ها اشرف یک برگ در بازی عراق بود. ظاهرا دیگر نیازی به آن ندارند. هم آمریکا و هم سایر کشورهای اروپایی ذیربط حاضر نیستند بهای حل مساله را بپردازند.

 از سوی دیگر اشرف برای رهبران مجاهدین پایه و زمینه اصلی مطرح کردن خود در تبلیغات وفعالیت سیاسی و....است. بدون اشرف سوژه اصلی فعالیت‌هایشان را از دست خواهند داد.

آنها نیز خواهان باقی ماندن اشرف در شرایط کنونی اند وحتی به شرایط بسیار بدتر هم رضایت میدهند.  مهم این است که اشرف بماند، حال چه برسر ساکنانش می آید مهم نیست.

بنابر این، چنانچه ساکنان اشرف، خود برای آینده‌شان تصمیم دیگری نگیرند ویا خواهان ادامه راه سران مجاهدین باشند وضعیت در همین مسیر خواهد ماند و به سمت وخامت بیشتر پیش خواهد رفت.

این هم نتیجه خط موازی با آمریکا وخام شدن با چند بسته کاغذ که گویا شامل چند ملیون امضای حمایت عراقی‌ها ست.

اگر فکر نکنی برایت فکر خواهند کرد. اگر به موقع تصمیم نگیری که چکار کنی، تصمیم خواهند گرفت که با تو چکار کنند. اگر نتوانی راهت را درست انتخاب کنی

تو را به راهی خواهند انداخت که ناچاری بروی واگر خود را چشم بسته به کسی بسپری تاوان اشتباهات او را خواهی داد.

این نقطه‌ای است که ساکنان اشرف در آن قرار گرفته اند. اگر کوتاه بیایند آدمکشان عراقی ولی فقیه بر سرشان خواهند آمد و با اقتدا به همان ایدئولوژی که

مجاهدین نیز شاخه‌ای از آنند از هیچ جنایتی فروگذار نخواهند کرد واگر مقاومت کنند بر آنها همان خواهد رفت که روز جمعه شاهد بودیم.

ازبین بردن بقیه مجاهدینی که توانسته بودند زنده از ایران خارج شوند روزی برای ملا‌های حاکم بر ایران در حد یک آرزو بود اما اشتباهات فاحش سیاسی

سران مجاهدین راه را به آنجابرد که امروز دست ملایان حاکم برچند هزار نفر در اشرف باز شده است. هر وقت اراده کنند، ده ده  میکشند وآب هم از آب چندان تکانی نمیخورد. 

آنجا سرزمینی است که قیمت خاک از انسان بیشتر است .انسانها باید بمیرند تا شاید قطعه‌ای از خاک عراق در دستشان باقی بماند و کسی نمیپرسد

وقتی انسان‌ها مردند، آن قطعه ازخاک عراق به چه کار میآید؟؟

ایدئولوژی مذهبی وخط سیاسی مجاهدین جای هیچگونه حمایتی ندارد اما تهاجم به اشرف توسط سلاح بدستان عراقی جمهوری اسلامی

یک جنایت برعلیه بشریت است وباید به هر وسیله ممکن جلوی آنرا گرفت.

گلوله هایی که روز جمعه به سمت اشرف شلیک شد همان گلوله هایی است که سالهاست به سوی مردم ایران شلیک میشود

و فرزندان ایران زمین را بر خاک میاندازد.

حمید محبی