تاریخ انتشار :30.07.2025

بازگشت !

مهرنوش موسوی

مشخصه جنبش سلطنت طلبی این بود که قول بازگشت به گذشته را به عنوان آینده به موقعیت وخیم آدم هایی در زمان حال میفروخت. برای اینکه گذشته را بفروشند میگفتند گوگوش را ببینید. فیلم های زمان شاه، مینی ژوپ و پیکان ارزانتر از پراید و دلار هفت تومنی! به خاطر این گذشته ، انقلاب پنجاه و هفت و عبور جمهوریت از مونارشی لعن و نفرین شد و میشود. اما جالب این است که این جنبش بویژه از انقلاب زن، زندگی، آزادی بیشتر از چیزی که تصورش را میکردیم فرمت شد. به جای قول مینی ژوپ، عکس پرویز ثابتی را آوردند و قول شکنجه، اعدام و بازسازی اوین را دادند.

به جای پیکان و ارزانی و فروشگاه کوروش، رسمن و علنن از سیاست های ریاضت کشی صندوق بین المللی پول سخن گفتند. به جای انتخابات و جمهوریت و بدیهی ترین حقوق مدنی مردم، حکومت شومبولی، از پدر به پسر و ملت به جای امت نشانده شد. الان دیگر فرهنگ رعیت جای آدم شهری را در مناسبات اینها گرفته است. یارو ماتحت به زمین می چسباند، زانو میزند و سجده کنان میگوید که کعبه اش رضا پهلوی است!

سیر رو به قهقرای تبلیغات جنبش سلطنت طلب از مینی ژوپ به ساواک، از حق رای شهروندان به کفش بوسی رعایا رعدی در آسمان بی ابر نیست.برای اینکه نیرویی سیاسی ایران را به عقب بکشد، از مملکتی که بیش از نیمی از آن جوان، تحصیلکرده و مدرن پسند است، از ایران معترض، از ایران زن زندگی آزادی، از ایران برابری طلب، خواهان رفاه و پیشرفت،به دوران ارباب رعیتی برگرداند، باید خوده نیروی سیاسی که این کانسپت را دارد صدها کیلومتر عقب بنشیند. نمایش مونیخ، نمایش آینده بی افق و عقب مانده در نزد این جنبش بود.

 آینده دیکتاتوری سلام های نظامی و افتادن روی کفش آقا و رهبر خلافت ملی! نمایشی که شکست آن مسجل است، چون آن دیکتاتوری حتی به درد پنجاه سال پیشش هم نخورد. برای همین مردم علیهش بپاخاستند. چه رسد به ایرانی که پنجاه سال بعد تحویل میگیرند با نسل جوانی که بحق زیاده خواه است.

________________________________________________________

توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام دریافت نمیشود.