تاریخ انتشار :27.04.2025

فریدون تنکابنی طنز پرداز و نویسنده سیاسی ایرانی در مهر سال 1403 در گذشت.
داستان کوتاه زیر از او می باشد ، البته به جز پاراگراف آخرش …

يادش گرامى


"کودک استثنایی"

فریدون تنکابنی

همین که نوزاد به دنیا آمد پزشک ضربه‌ای به پشتش زد تا مانند همه نوزادان نفس بکشد و به گریه بیفتد. نوزاد نفس کشید اما بر خلاف نوزادان دیگر به گریه نیفتاد بلکه با صدایی رسا این جمله‌ها را بر زبان آورد: منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو می‌رود مُمِد حیات است و چون بر می‌آید مُفَرَح ذات.

پزشک با شگفتی و ناباوری تمام ضربه دیگری به پشت نوزاد زد. نوزاد این بار گفت: از صدای سخن عشق ندیدم خوش‌تر یادگاری که در این گنبد دوار بماند. پزشک با خود گفت این کودک استثنایی است و مغز نابغه‌ها را دارد مسلماً در این جامعه هشلهف عقب‌مانده دچار زحمت و دردسر خواهد شد. بهتر است نیمی از مغزش را درآورم

.
پزشک نوزاد را عمل کرد و نیمی از مغزش را بیرون آورد و بعد ضربه‌ای به پشتش زد. نوزاد این بار گفت: «در زندگی زخم‌هایی هست که روح را در انزوا مثل خوره می‌خورد و می تراشد.» پزشک ضربه دیگری به پشت نوزاد زد و این بار با حیرت و ناباوری شنید که می گوید: «من مسلمانم قبله‌ام، یک گل سرخ، جانمازم چشمه، مهرم نور، دشت سجاده …


پزشک با خود گفت: «خیر درست شدنی نیست. بهتر است بقیه مغزش را هم بیرون بیاورم. اصلاً مغز به چه دردش می‌خورد. بی‌مغز بهتر و راحت‌تر زندگی خواهد کرد. پزشک بقیه مغز نوزاد را هم بیرون آورد و باز ضربه‌ای به پشت او زد ...

نوزاد این بار فریاد برآورد: «مرگ بر بی‌حجاب! مرگ بر لیبرال! مرگ بر مطبوعات! مرگ بر دانشجو! حزب الله بیدار است، از دانشجو بیزار است.

مرگ بر مجاهد ، مرگ بر کمونیست ، نابود باد سوسیالیسم حسود ، هر کی نگه رهبر من پهلویه اجنبیه ، رضاشاه روحت شاد ، جاوید شاه ، زنده باش ققنوس ، بابا ، گاندی ، رهبر … نوزاد در آغوش پزشک جیغ میزد صورتش از خشم گلگون بود و دستانش به زیر پوششی از پشم پنهان بود...

________________________________________________________

توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام دریافت نمیشود.