دایی محسن تنها دایی لائیک خانواده ما بود که در دهه 1360 حکومت اسلامی کل خانواده را قتل عام کرد . دایی و بابای من حدود بیست سال پیش مُردند . من هنوز نفس میکشم ، گاهی به جای عرق سگی مشروبات دیگر میخورم و گاهی سری به خاطراتم میزنم ، میدانم آخرش باید مثل بابا و دایی و مادر و مش ذبی و بقیه ...بمیرم . دوست دارم وقتی از نظر فیزیکی سالم هستم بمیرم ، حوصله مشکلات فیزیکی و بیماری و درد را ندارم . ولی از همین حالا دلم برای همه چیز زمین تنگ میشود .

بد نبود . 2 نفر هدیه دادند . یک نفر دعوت کرد به رستوران ، تعدادی اس ام اس تبریک داشتم و یک تلفن که البته نتوانستم جواب بدهم ... چند دقیقه بعد زنگ زدم جهت عذرخواهی، گفتم زشت است برای تولد میخواهد تبریک بگوید جواب ندهم . دوست ما گوشی را برداشت و بعد حال پرسی گفت این قرضت رو کی میاری بدی ؟ تمام حواس ادبی من انگار دود شد رفت هوا...گفتم فکر کردم زنگ زدی برای تبریک تولد...گفت  تولدت مبارک وی قرضت رو بیار بده . تو که آدم بد حسابی نبودی ....

و اما این مصیبت را با ذکر خاطره ایی از دایی جان به پایان میبرم .

سالها پیش یک شب دایی ما گفت برو لباس خوب بپوش تا بریم مسجد ! کف کردم مسجد ؟ اونم دایی من ؟ ولی جدی گفته بود . لباس مدرسه را پوشیدم و با دایی رفتم . وسط شهر کافه یا باری بود که اسمش یادم نیست ، تنها چیزی که از آنجا یادم ماند تبلیغی بود که رویش نوشته بود هی بخورید هی بخورید...ورودی 25 تومان بود . داخل شدیم عده ایی دایی من را مهندس خطاب میکردند و احترام میگذاشتند . مهندس که نبود کارمند پست بود ولی همیشه ظاهرش را مهندسی میزد . من خوردم و دایی جان نوشید . خلاصه اخر شب همراه با دایی مست و ملنگ برگشتیم خانه . بین راه دایی گفت اگر زندایی پرسید کجا بودید ؟ بگو مسجد...

من هم همان را گفتم ولی بوی تند الکی قابل حاشا نبود . زندایی هم زرنگ بود با تمسخر گقت از کی تا جالا تو مسجد به جای شربت گلاب عرق میدهند ؟ د ؟

بعدها دایی گفت یادته اون شب رفته بودیم کافه هی بخورید هی بخورید ... من که پول کافه ندارم . ولی زندایی تو یه پولی توی خیابون پیدا کرد و داد که من ببرم مسجد تا از بلندگو جار بزنن و صاحبش پیدا بشه ...