كاظم نيكخواه: باز شدن پرونده جنگ ايران و عراق



مقدسات حكومت اسلامي يكي يكي جلوي صحنه مي آيند و در برابر چشمان حكومت به زير كشيده ميشوند. وقتي نزاع و كشاكشي در ميگيرد طرفين پرچم ومقدساتي مشترك را بلند ميكنند تا طرف مقابل را خائن به مقدسات قلمداد كنند و صفوف خودرا منسجم نگه دارند. در كشاكش ميان جناحهاي حكومت نيز اين قاعده مدام عمل كرده است. نزاع جناحها اكنون به عرصه جنگ ايران و عراق وارد شده است. و اين موضوع بسيار مهم و حساسي است كه هيچكدام نميتوانند از آن برنده بيرون آيند. وقتي در اوايل دي ماه سال گذشته جناح حاكم بر سر پاره كردن عكس خميني هياهو براه انداخت٬ گفتيم و نوشتيم كه جناح خامنه اي "مرگ بر خامنه اي" را پذيرفته است و اكنون متوسل به خميني شده است. دوره تقدس ولي فقيه خيلي زود سپري شده بود. خامنه اي به رهبر يك جناح تبديل شد و فرياد مرگ بر اصل ولايت فقيه و مرگ بر ديكتاتور او را به آماج حمله تبديل كرده بود. مخالفت با خامنه اي عيب و عار و خيانت نبود بلكه نقطه قوت طرف مقابل بود.

 مساله بطور واقعي اينست كه جنگ ميان جناحهاي حكومت در واقع كشاكشي فرعي در برابر يك جنگ اصلي تر است يعني جنگ با مردم. اينجاست كه بلند كردن پرچم مقدسات عليه يكديگر برايشان معضل و مشكلي جدي شده است. آنچه براي حكومت مقدس است براي مردم مورد انزجار و نفرت است. هر مقدسي را اينها بلند ميكنند مردم فرصتي مي يابند تا آنرا بر زمين بكوبند. جنجال بر سر عكس خميني بلافاصله پژواكش پاره كردن عكسهاي بيشتر و شروع مرگ بر خميني بود. و طرفين فورا وحشت زده كشاكش بر سر عكس خميني را كنار گذاشتند.

اكنون به "مقدس" ديگري متوسل شده اند و آن جنگ با عراق است. در پشت اين موضوع نيز دنيايي جنايت و زجر و خشم و لجن و كثافت نهفته است. پا گذاشتن جناحهاي حكومت به عرصه "نگفته هاي" جنگ ايران و عراق٬ هم از سر ناچاري است و هم برايشان بسيار گران تمام ميشود. اينجا ديگر طرفين بسادگي نميتوانند گريبان خودرا خلاص كنند. اين جنگ يكي از جنايتهاي عظيم تاريخ بشريت است كه در آن ميليونها نفر نابود شدند٬ دهها ميليون خانواده عزيزان و بستگانشان را از دست دادند و داغدار شدند. زندگيهاي بسياري نابود شد و از هم گسست. ميليونها نفر معلول و زمين گير شدند. مشقات بسياري بر مردم عراق و ايران وارد شد كه قابل توصيف نيست. اگر اين جنگ جنايتكارانه براي حكومتي ها مقدس است دقيقا به همين دليل براي مردم مورد خشم و نفرتي بي پايان است. ميرحسين موسوي در پاسخ به محسن رفيق دوست كه دولت موسوي در سال ۶۷ را عامل شكست در جنگ قلمداد كرده بود ميگويد "بنده هنوز لب به سخن درباره دهه اول انقلاب باز نکرده ام و هیچ گاه هم میل نداشته ام در این باره صحبت کنم ولی ظاهرا مجبورم در صورت ادامه این تحریف ها برای دفاع از رزمندگان سلحشور و مدیران برجسته ای که در این میان سهمم عمده داشتند ناگفته های خود را بگویم و نیز بگویم که استعفای سال ۶۷ بر سر چه بود".

 از همين جملات ميتوان فهميد كه جناب موسوي هم از اينكه فرصتي يافته است در برابر فشارهاي سنگيني كه به او وارد ميشود از خود دفاع كند خوشحال است و هم در عين حال نميخواهد لب به سخن بگشايد. تازه اگر هم لب به سخن بگشايد قرار است از "رزمندگان سلحشور و مديران برجسته" دفاع كند. و اين براي مردمي كه مشقات بي پايان جنگ جنايتكارانه با عراق زندگي شان را نابود كرده٬ نفرت انگيز است. آنچه بايد اينجا بر آن تاكيد كنيم اينست كه پرونده جنگ ايران و عراق گشوده شده است و قطعا "ناگفته ها" نميتواند باعث شود كه اين پرونده بسته شود يا مكتوم بماند. با گشوده شدن پرونده جنگ ايران و عراق در كشاكش جناحهاي حكومت٬ اولين اتفاقي كه مي افتد اينست كه مردم فرصتي ميابند تا در پيش چشم حاكمين "جنگ مقدس" شان را هم پايمال كنند و خواست محاكمه تمام عاملين اصلي اين جنگ و بويژه همان "مديران برجسته" را مستقيما طرح كنند و خميني و شاگردانش را جنايتكاران جنگي اعلام كنند. جالب اينست كه هيچ كدام از جناحهاي حكومت در نزاع بر سر جنگ بردي نخواهد داشت و در عين حال هيچكدام نميتوانند مانع تداوم اين جدال شوند. تقلاهاي بسياري دارد صورت ميگيرد كه اين بحث بسته شود. از جمله لاريجاني رئيس مجلس اسلامي فورا وسط پريد و گفت عده اي ميخواهند تشنجات را عميق كنند و پاي جنگ را وسط كشيده اند. "اما اين به نفع هيچكس نيست". او راست ميگويد اما نه او و نه بقيه راهي براي پيشگيري ندارند.

جمهوري اسلامي ناچار است خودش خودرا جلوي چشم مردم افشا و محاكمه كند. همانطور كه كهريزك را نتوانستند كتمان كنند و جناياتشان را زير فرش مخفي كنند٬ در مورد جنگ ايران و عراق هم نميتوانند. هم موسوي ناچار است "ناگفته هايش" را دير يا زود بگويد و هم خامنه اي و شركا ناگفته هايشان را بايد بگويند تا مردم به جان آمده و سرنگوني طلب كل حكومتشان را با چشمي باز ببينند و به محاكمه بكشند و كل مقدساتشان را لگدمال كنند. اين فشار مردم و انقلاب مردم است كه كار را به اينجا كشانده است جناحهاي حكومت راه گريزي از رو كردن پرونده ها ندارند.

بهر رو اين جنگ و عوارض و پيامدهاي شوم و جنايتكارانه اش را از صحنه سياست ايران نميشود قلم گرفت. از اين جنگ نميتوان دفاع كرد و خودرا كنار مردم ايران قرار داد. نميتوان از خميني دفاع كرد و از جنگ دفاع نكرد. و اين حقيقتي است كه هيچكدام از اينها قابل دفاع نيستند. جنگ ايران و عراق شاكيان بيشماري دارد. همه گناهان و جنايات را نميشود به گردن صدام انداخت. سهم او و حكومت جنايتكارش را اگر هم نصف كل جنايات بگيريم او بهرحال اعدام شده و حكومتش از صحنه حذف شده است. اما اين خميني بود كه بلافاصله جنگ را بركت الهي ناميد و به آن چنگ زد. اين خميني بود كه جامعه و انقلاب را به بهانه و تحت سايه جنگ نابود كرد و به خون كشيد. او بود كه مدام بطور يك جانبه بر ادامه جنگ تا فتح بغداد پافشاري كرد و تا زماني كه جام زهر را نوشيد از اين پافشاري دست بر نداشت. تمام دست اندركاران حكومت در اين دوره مقصرند. حتي آنها كه احيانا بطور مستقيم در اين جنگ نقشي نداشته اند.

 يك نكته هم در اين رابطه مهم است كه تاكيد كنيم و آن اينكه اين جنگ دو طرف داشت يكي دولت عراق و يكي جمهوري اسلامي. و قربانيانش هم در دو طرف جبهه قرار داشتند و قابل دفاع هستند. نه فقط رنج ها و زجر ها و قرباني شدن مردم ايران قابل بخشش نيست٬ بلكه جنايات جنگي گسترده عليه مردم رنج ديده عراق نيز قابل بخشش نيست. و هر انساني٬ هر كسي كه چشمش را ناسيوناليسم و ارتجاع اسلامي كور نكرده است٬ به هردو سوي اين جنايت فكر ميكند و نسبت به آن عكس العمل نشان ميدهد. مردم ايران در پي انتقام جويي از جنايتكاران نيستند و نبايد باشند. اما به درجه اي كه آزادي شان از ديكتاتوري خونبار و كثيف اسلامي الزام آور ميكند ميخواهند و بايد به جنايات جنگ و عاملين اصليش بپردازند و آنها را مورد بازخواست و محاكمه قرار دهند. مردم ايران بايد با سرنگوني حكومت اسلامي يك بار براي هميشه به دوره جنگ و كشتار و ديكتاتوري و جنايت و توحش پايان دهند. بازبيني پرونده جنگ ايران و عراق يا در واقع جنگ حكومت اسلامي و حكومت عراق٬ براي درس گيري از اين جنايت بزرگ مهم است. *
 

_______________________________________________________