جنبش زنان درایران ....!

مهرنوش موسوی

نه جدن از خودتان سئوال کنید که این روز جهانی زن را چه کسی به ایران آورد؟ منظورم را دقیق فهمیدید، تاکید من روی همین کلمه چه کسی هست! چون من معتقد نیستم تقویم سیاسی یک مملکتی الابختکی شکل میگیرد. همین عید قربان و عاشورا/ تاسوعا و رحلت این پیغمبر و ته چاه رفتن آن یکی هم بر خلاف تصور و ادعای یک عده همینطوری از آسمان بر مردم ایران نازل نشده است. نتیجه دولا راست شدنهای مادر بزرگها سر سجاده هم نیست. تقویم سیاسی داشتن خودش علامت تحرک جنبش فکری، اجتماعی و سیاسی معینی است به همین دلیل هم درست از وقتی اسلام در ایران قدرت سیاسی را گرفت، تلاش کرد ایران را اسلامی کند. تقویمش را، روزهایش را، سر و شکل مردها را با ریش و پشم، قیافه زنها را با حجاب و کودکان را هم میبینیم که چه بر سرشان آمده است.

 لذا دوباره میپرسم، اگر شما هم قبول دارید که تقویم و رفتار و عملکرد سیاسی یک مردمی همینجوری شانسکی نیست، میخواهم بدانم هشت مارس، روز جهانی زن را چه جنبشی، چه کسانی، با چه اهداف سیاسی به ایران آوردند؟ چگونه آوردند؟ میگویید اسلامیها؟ آنها که روز فاطمه را دارند! اینها که ماندنشان را مدیون به خون کشیدن هشت مارسیها هستند. سلطنت طلبها؟ آنها که 17 دی روز ممنوعیت حجاب رضا شاهی را دارند. سلطنت طلب با تمام تغییراتی که در طی سی سال اخیر کرده است، هنوز نمیتواند در زمینه حق زن چنین ادعاهایی بکند. هر چه باشد سلطنت خود را مدیون تحویل تاج از پدر به پسر است. اصلاح طلبها؟ اینها که خودشان در چسباندن پونز به صورت زنان بیحجاب در ابتدای انقلاب 57 و در برپایی این جهنم زن ستیز سهیمند. 8 مارس کار هیچ یک از اینها نیست.

 آوردن این تقویم به ایران یا بهتر بگوییم کول کردن ایران و آوردنش به قرن 21 و به سمت این تقویم کار کسانی است که تازه با برچیدن خشونت شانس این را دارند به قدرت برسند. همان کسانی است که روز کارگر را به ایران آوردند. 8 مارسیها همان کسانی هستند که حقوق کودک را به مملکت آوردند. 8 مارسیها زاویه زنانه همان جنبشی هستند که پای کارگر را به مجامع بین المللی باز کردند. همان جنبشی که کارگر ارزان بی حقوق ایران را دارای جنبش و دارای حرمت کرد. 8 مارس را چپها، سوسیالیستها، منتقدین دین و مخالفین صدر در صدی حکومت، سکولاریستها و مدرنیستها، در یک کلام نسل جوان آوانگارد و مساوات طلب به ایران آورد. اگر اینها نبودند الان اینجا هم دست کمی از پاکستان نداشت. از سومالی بهتر نبود. چرا که جلودار قهقرا همیشه جنبشهای انتقادی اند نه جنبشهای حفظ وضع موجود. شما بروید تمام خاورمیانه و شمال آفریقا را دور بزنید. از خودتان بپرسید پس چرا یکی از این کنوانسیونهای حقوق مدنی مثلن از مراکش نیامده؟ چرا کنوانسیون حقوق کودک نتیجه یک جنبش فکری/ سیاسی در تونس و یا مصر نبوده؟ به نظر من به خاطر دین اسلام و به خاطر خشونت و دیکتاتوریهای حاکم که دستشان در دست آخوند بوده و هست.

 دین اسلام نگذاشته است که سرتاسر این منطقه نه از سکولاریسم، نه از مساوات طلبی، نه از حقوق مدنی و نه حقوق شهروندی چیزی عایدش بشود. نگذاشته که اصلن رشد بکنند. در اروپا چون مذهب را گرفتند سر جایش نشاندند بشریت متمدن توانست با تحمیل این عقب نشینی در زمینه های مدنی پیشرفت کند. در ایران هر وقت آمدند به اسلام نقدی بکنند، گلوی منتقد را زیر ساطور آخوند گذاشتند. تا اینکه انقلاب 57 صورت گرفت. با انقلاب 57 هم اسلام به قدرت رسید، هم جنبش ضد اسلام متولد شد. در ایران ورق برگشت. یعنی ورق را برگرداندند. اینجا هم به میزانی که جنبش من و تو اسلام سیاسی را عقب راند، همان جنبشی که سال 57 به خیابان آمد و گفت ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم!

 به همان میزان درها را باز کرد که حقوق زن، روز زن، حقوق کودک، منشور حقوق کودک، حق و حقوق کارگر، سکولاریسم و... وارد شود. ایران به همت نقد چپ و روی دوش جنبش آزادیخواهی و میلیتانت جوان و ضد مذهب به قرن 21 آورده شد. 8 مارس یکی از کارهای عظیم اجتماعی این جنبش است. مهم نیست من و یا شما باشیم و یا نباشیم. حتی مهم نیست احزاب سیاسی هم این را فهم کرده باشند. مهم این است که این جنبش یک رد پایی از خودش به جا گذاشت که پاک نشونی است. به همت این جنبش ایران پلها را پشت سر خودش و منطقه در خصوص دین اسلام و خشونت انتگره آن، خشونت سیستماتیک به زن و کودک خراب کرد. دیگر راه برگشتی نیست. ایران محال ممکن است حتی لیبی بشود. محال ممکن است حتی ترکیه بشود.

منبع : فیس بوک

ششم . مارس . 2012
 

_______________________________________________________

توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام دریافت نمیشود.