|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
دهه ٦٠ شمسی و کشتار زندانیان سیاسی در جمهوری نکبت
در تاریک ترین دوران ِزندگی جامعۀ ما، سلطۀ حاکمیتی برقرارشده که تبه کاری ویژگی بارز آن است. فشردن گلوی مردم برای پیشگیری از بیان این تباهی، سیاست پایه ای رژیمی ست که برای بقای خود، زندانی به وسعت تمام جامعه ساخته و با سرکوب شبانه روزی، تلاش می کند بندهای استبداد را هرچه محکمتر کند و چندی بیشتر به زندگی سراسر ستم و چپاول و آزادی کشی خود ادامه دهد. سخن گفتن از فاجعۀ کشتار زندانیان سیاسی در دهه ٦٠ شمسی در جمهوری اسلامی، درد و اندوه بزرگی ست که تا کنون جسم و جان مردم جامعه ما را به سختی آزارداده است. این درد، نه فراموش میشود و نه کسی قادر است آن را ببخشد. اما، «نبخشیدن» به معنی «انتقام گرفتن» نیست؛ جامعه با کشتن ِجنایتکار روی آسایش به خود نمیبیند. برگزاری سالگردها و یادبود خاطرۀ جانباختگان زندانی، ضمن این که بیان احساس و درونۀ عاطفی و نفرت از این جنایت ها ست؛ به منظور این هشدار به مردم جهان نیز هست که؛ نیروی بالندۀ مردم قصد دارد که در دنیای آینده سد بزرگی در برابر این گونه جنایتها برپا کند. «نبخشیدن»، کوششی ست برای یافتن داروی درد و ازمیان بردن زمینههای مادی سیاست ِ سرکوب و کشتار و سلطهگری؛ تا انسان بتواند آسوده و بَری از ستم و گرسنگی زندگی کند. از نظر تاریخی پاسخ تمام این پلیدیها، تلاش برای بنای یک دنیای بهتر، یک دنیای آزاد از هر گونه ستم ست. دنیائی که در آن تمام نیروی خلاقۀ انسان بتواند در راه آزادی ِبیان و فراهم کردن زندگی ِآسوده و بی دردسر برای تمام مردم جامعه به کار افتد.
کانون نویسندگان ایران در تبعید، می کوشد تا با مبارزات خود و افشای این گونه جنایت ها سهم کوچکی در برپائی دنیای بدون ستم آینده داشته باشد.
کانون نویسندگان ایران در تبعید سپتامبر ٢٠١١
توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام دریافت نمیشود.
|
مقاله ها | نظریات | اطلاعیه | گوناگون | طنز | پیوندها | تماس