|
تاریخ انتشار :03.12.2020
کشتار
تابستان ۶٧ در ایران، از جنایت‌های بزرگ ربع آخر قرن بیستم در جهان
است
ناصر مهاجر
«صداهای یک کشتار»* نام کتابی است که اخیراً به زبان انگلیسی به
کوشش و ویراستاری ناصر مهاجر از سوی انتشارات «وان ورلد» به چاپ
رسیده و چنانکه عنوان فرعی آنست، با اشاره به کشتار زندانیان سیاسی
عقیدتی در تابستان ۱۳۶٧ در ایران، به «سرگذشت‌های ناگفتۀ زندگی و
مرگ» در این کشور پرداخته است.
این کتاب با یادآوری چگونگی شکل گرفتن این رویداد آغاز می‌شود و با
سپردن سخن به بازماندگان، یادآوری یادمانده‌های قربانیان و کارزار
مادران خاوران، در پایان وجدان‌های انسانی را، برای اجرای عدالت به
بیداری و ایستادگی و دادخواهی فرا می‌خواند.
ناصر مهاجر که در بارۀ زندان‌ها در ایران بیش از سه دهه پژوهش کرده
است، در این گفتگو تاکید می‌کند که «کشتار تابستان ۱۳۶٧ بی تردید
یکی از نقطه‌های سیاه تاریخ معاصر ایران است که در این کشور پیشینه
نداشته و در زمرۀ جنایت‌های بزرگ ربع آخر قرن بیستم در جهان به
شمار می‌رود».
او در بارۀ انگیزۀ تدارک این کتاب می‌گوید از سال‌ها پیش در این
اندیشه بوده است که روایت و اسناد «این جنایت بزرگ حتماً باید به
یکی از زبان‌های زندۀ دنیا نگاشته شود تا ابعاد آن که یک رویداد
تاریخی کم مانند است در معرض دید جهانیان قرار گیرد و وجدان‌های
بیدار و آگاه را از این رخداد با خبر سازد و امر دادخواهی را آسان
تر کند».
ناصر مهاجر تاکید می‌کند که برای او و نسل همزمان او این
کشتار«تنها یک رویداد تاریخی نیست». بسیاری از کسانی که روزگاری از
آشنایان و نزدیکان بوده‌اند «به زندان افتاده‌اند، اعدام شده‌اند»
و سرنوشت آنان همواره زندگی او و نسل وی را همراهی کرده است.
او یادآوری می‌کند که در این رویداد «چند هزار زندانی که شمار آنان
هنوز بدرستی شناخته نیست و تخمین زده می‌شود به پنج هزار نفر برسند
و بیشتر آنان پیش از آن محاکمه شده و دوران زندان خود را سپری
می‌کردند و یا به پایان رسانده بودند، اعدام شدند» و همین، این
کشتار را از دیگر جنایاتی که از همان آغاز انقلاب در ایران صورت
گرفت متمایز می‌کند.
او تاکید می‌کند که این کشتار «یک سرّ دولتی در جمهوری اسلامی
ایران» است زیرا «در بارۀ آن تا آنجا که ممکن بوده، سکوت اختیار
کرده‌اند» و تا هنگامی که پروندۀ کامل آن آشکار نشود، ارزیابی
ابعاد درست آن ممکن نخواهد بود.
ناصر مهاجر تاکید می‌کند که همۀ افراد و سازمان‌هائی که در زمینۀ
دفاع از حقوق بشر آگاهی دارند، بر این باورند که آنچه در تابستان
۱۳۶٧ رخ داد، «جنایت علیه بشریت است» و از همین رو زمان، دادخواهی
در این باره را از میان نمی‌برد و این امکان را فراهم می‌سازد که
هر هنگام بتوان به این منظور اقدام کرد. او با این حال یادآوری
می‌کند که «تا زمانی که جمهوری اسلامی در ایران برقرار است،
دادخواهی در این کشور نا ممکن است، مگر آنکه برخی از دست اندرکاران
این جنایت را بتوان» در برابر دادگاه‌های صالح بین‌المللی حاضر
کرد.
ناصر مهاجر تاکید می‌کند که برگزاری دادگاه‌های نمادین و گردآوری
اسناد و شواهد در این زمینه نه تنها بی فایده نیست، بلکه مانع از
بین رفتن مدارک و شهادت بازماندگان می‌شود و همین از نظر قضائی و
تاریخی از اهمیت برخوردار است.
rfi
________________________________________________________
توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام
دریافت نمیشود.
|
