رهبر هسته ای، مردم سرطانی

           زینب اسمعیلی                                                                                               

         در ژاپن مردم برای تعطیلی نیروگاههای هسته ای خود به خیابانها می ریزند و از تکرار فاجعۀ سونامی هسته ای هراسانند. در آلمان دولت تصمیم به تعطیلی چند نیروگاه فعال خود میگیرد و وعده می دهد که در طی چند سال آینده تمام نیروگاههای هسته ای خود را برچیند. در سایر کشورهای پیشرفته نیز کماکان چنین چشم اندازی مشاهده میشود که دولت های آنان برای برچیدن نیروگاههای هسته ای خود رایزنی می کنند. کشورهایی با چنین فناوری های نوین و تکنولوژی مدرن و سیستم های امنیتی و محافظتی، از احتمال وقوع فاجعه های هسته ای بیمناکند و تمام سعیشان بر امنیت جانی و سلامتی مردم، معطوف می باشد. در چنین شرایطی در کشور زلزله خیز ایران، تمام پافشاری و تلاش سردمداران دیکتاتور پیشه آن، بر ایجاد مراکز هسته ای می باشد و آن هم به هر قیمتی!

         آیا حوادث بمباران اتمی ژاپن و یا نیروگاههای اتمی آمریکا، اکراین و یا ژاپن فراموش شده است؟ آیا اثرات مرگبار و مخرب آنها بکلی از بین رفته است؟ در روزگاری که ما شاهد دغدغه ها و نگرانیها از احتمالات بروز حوادثی مشابه هستیم، این پا فشاری و تلاش مذبوحانه به چه معناست؟

         آیا سه راکتور هسته ای که در سال 2008 از بندر ایلیچفسک اکراین به ایران حمل گردید، راکتورهای نوساز با فن آوری جدید روسی بودند؟ یا اینکه پس از چندین سال استفاده و خارج شدن از رده، با کمی رنگ و روغن و لعاب، نونوار شده و با تعویض های متعدد نام کشتی و ایجاد شرکتهای جدید بین المللی حمل و نقل دریایی و طی تدابیر امنیتی شدید به بندر امام ایران حمل گردیدند؟ راکتورهایی که عمر مفیدشان برای روسیه بپایان رسیده بود و حال با چندین برابر قیمت واقعی راکتورهای مدرن، به ایران تحت تحریم، تحمیل گردیده و رهبران ایران خشنود از اینکه تحریمها را دور زده اند!

         آیا با بسته شدن نیروگاههای هسته ای کشورهای پیشرفته، راکتورهای آنها و سایر سخت افزارهای وابسته به آن منهدم میگردد؟ آیا این تأسیسات به چندین برابر قیمت تمام شده؛ در حالی که چندین برابر هزینه های ساخت و راه اندازی را برای کشور پایه درآمدزایی نموده اند، به کشورهای جهان سومی چون ایران، امارات و عربستان و . . . که خواهان ساخت نیروگاههای هسته ای هستند، فروخته نمی شوند؟

         بهر روی رهبران ایران که رویا پرورانه خود را مهیای پیوستن به باشگاه کشورهای اتمی جهان می کنند، آیا پاسخی برای رشد 300 درصدی بیماری سرطان در برخی از استانهای کشور از جمله اصفهان، دارند؟ آیا این راکتورهایی که در اطراف تهران و قم نصب گردیده اند، عامل افزایش انواع سرطانها؛ در برخی از انواع آن تا 5 برابر آمارهای 5 سال پیش، می باشند؟ البته نباید فراموش کنیم که جان مردم ایران برای رهبران آن پشیزی ارزش ندارد و مهم اقتدار نظام است و بدانیم که گرسنگی و بیماری و فحشا و بدبختی و اعتیاد عوام، پله های ترقی خواص است برای سیراب کردن عطش قدرت طلبی و ثروت اندوزی و جاه طلبی.

_______________________________________________________

توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام دریافت نمیشود.