|
روحانیت شیعه ؛ معضل اصلی آزادی و
آزادیخواهی ( بخش دوم )
نهاد روحانیت ؛ ولایت فقیه ؛ فتوا و اسلام سیاسی
محمود خادمی
در بخش اول مقاله به نواقص محتوایی اسلام و مذهب تشیع در زمینه سازی آسانتر
؛ برای سوء استفاده روحانیت از اسلام و تشیع اشاره کردم . همچنین در مورد
تعریف و چگونگی پیدایش طبقه روحانیت توضیحاتی داده شد و گفتم که روحانیت
صنف عرضه کننده و بعبارتی دکاندارانِ فروشِ دین هستند و آنان میراث دار
مدعیان با عالم غیب یعنی " 4 نایب " امام زمان در دوره غیبت صغری می باشند
و اکنون ادامه مقاله :
سوم ــ نهاد روحانیت ؛ مرجعیت :
با تشکیل حکومت صفویان ؛ شیعه به دربار برده میشود و پادشاهان صفوی برای
مقابله با قدرت دولت عثمانی ــ که دارای مذهب سنی بودند و مذهب سنی دین
رسمی دولت عثمانی بود ــ مذهب شیعه را به دین رسمی کشور تبدیل نمودند .
بدین ترتیب راه برای ورود سران ؛ شیوخ و متولیان " فقه " شیعه از کشورهای
مختلف به دربار صفویه هموار گردید . با ورود علمای شیعه و تمرکز یابی آنان
در دربار صفوی ؛ " فقه " شیعه دیگر از حالت بحث ؛ تدوین ؛ نوآوری و اجتهادِ
گذشته خارج شده و از این به بعد ؛ فقهای شیعه به طمع نان و نام در گیر امور
حکومتی ــ دولتی ــ شدند . یعنی فقیهان شیعه از این پس جمع شدند تا برای
دولت شیعه صفوی یک فقه تبلور یافته شیعی دست و پا کنند تا بر اساس آن دولت
بتواند مردم را تربیت و امورات کشور را حل و فصل نماید .
در همین دوره بود که ؛ نطفه بندی اولیه القاب و اسم گذاری برای سلسله مراتب
آخوندی بسته شد ــ در این دوره بود که برای علامه حِلّی که جزئی ار ارکان
حکومت صفوی شده بود ؛ لقب " آیت الله " بکار برده شد ــ امّا ؛ اگر چه نطفه
بندی اولیه این طرح در دوره صفوی صورت گرفته بود ؛ ولی طرح نهائی ؛ تکمیلی
و اصلی سلسله مراتب و رتبه بندی و اعطا القاب به آخوندها در واقع در دوره
قاجاریه کامل و بپایان رسید ــ و هم پیمانی استراتژیک و علنی " شاه " و "
شیخ " با مشروعیت بخشی روحانیت به پادشاهان قاجار و از جمله مشروعیت و
اعتبار به فتحعلی شاه قاجار توسط " ملا احمد نراقی " پدر آرمانی " روح الله
خمینی " ؛ پرده برداری شد ــ همچنین بحث مرجع1 و تقلید2از مجتهد جامع
الشرایط نیز در همین دوره تئوریزه و تدوین گردید .
القاب آخوندی عموما" از طرف حکومت3ــ بر حست موقعیت و خدمات آخوندها به
حکومت ــ همزمان و به موازات القابی که برای پادشاهان ؛ وزرا و سایر
مقاماتِ دربار و دولتِ قاجار تعیین میشد ــ به آخوندها نیز اعطا می شد .
القابی مانند ثقه الاسلام ــ که پائین ترین رتبه آخوندی بود ــ ؛ حجت
الاسلام و آیت الله و ...... بعد که تعداد آیت الله ها زیاد شد ؛ برای
تفکیک و تمیز و مشخص کردن درجه و شأن هر یک از آیت الله ها ؛ لقب آیت الله
عظما و .... نیز به القاب اضافه گردید .
بنابراین پیدایش این القاب ربطی به اسلام نداشته و ندارد ؛ یعنی ذاتی اسلام
نبوده و نیست . به عبارتی پاسخی به نیاز حکومتگران دوره صفویه و قاجار و
برای اعتبار و مشروعیت بخشی به پادشاهان و تثبیت اقتدار آنها بوده است . از
آنجا که در این دوره روحانیون ــ بخصوص روحانیون طراز اول و شناخته شده ــ
جزئی از دربار و ارکان قدرت بودند ؛ به موازات تخصیص القاب به پادشاهان ؛
وزرا و مقامات حکومتی ؛ می بایست برای تقدیس روحانیونی که به پادشاهان
مشروعیت و اعتبار می بخشیدند ؛ القابی نیز به روحانیون اختصاص داده شود .
یعنی القاب آخوندی و سلسله مراتبی که امروزه در حوزه های علمیه قم ؛ اصفهان
؛ مشهد و ...... بکار میرود ریشه در ساختار سیاسی حکومتهای صفویه و قاجار
دارد و برای آخوندهائی که در دربار حکومتهای صفوی و قاجار بکار مشغول بوده
اند ــ و به عبارتی برای آخوندهای سیاسی ــ ؛ بکار می رفته است . بعدا" در
دوره پهلوی ــ بخصوص در دوره پهلوی دوم ــ بر اساس همین القاب در حوزه
علمیه قم ؛ رتبه بندی روحانیون نهادینه شد .
همین جا باید توضیح دهم که ؛ روحانیت در حوزه علمیه قم ؛ قبل از تأسیس نظام
جمهوری اسلامی ــ و بخصوص تا پیش از یک شبه آیت الله شدن سید علی خامنه ای
ــ نسبت به اعطا و بکارگیری این القاب حساسیت داشت و مواظب بود که این
القاب بیهوده به کسی که مدارج لازم حوزوی را طی نکرده است تعلق نگیرد . در
نظام جمهوری اسلامی و بخصوص در دوره خامنه ای حرمت و اعتبار این القاب از
میان رفت و این القاب براحتی و مانند نقل و نبات به آخوند های حکومتی داده
شد .
بدین ترتیب نهاد اجتماعی شیعه در این دوره ها پا گرفت و نهادینه شد و برای
اولین بار در تاریخ شیعه شاهد سیادت یک و یا چند تن از مجتهدان و فقیهان بر
دیگران و پذیرش ولایت و رهبری ایشان از سوی دیگر مجتهدان و روحانیون در
شهرهای مختلف ایران و دیگر کشورهای شیعه بودیم . این نهاد روحانیت که محصول
دولت شیعی صفوی بود و ربطی به اسلام نداشت ؛ بیشتر نهاد فقه بو د تا علوم
اسلامی دیگر مانند فلسفه و یا عرفان ( بعدا" بیشتر توضیح می دهم ) .
بنابراین در این دوره است که سازمان کار روحانیت همراه با سلسله مراتب
حوزوی رسمیت می یابد و بعد از این فاجعه است که راه ورود متولیان دین به
امر سیاست باز می شود . و از جمله " شیخ نورالدین کرکی " معروف به " محقق
ثانی " وارد دربار صفوی شده و در زمان شاه " اسماعیل صفوی " به مقام " شیخ
الاسلامی ــ" نایب امامی " ــ رسید و باز سازی " نیابت امامی " که از پایان
عصر " غیبت اصغر " به سایه رفته بود دوباره از سرگرفته میشود و ادامه می
یابد تا امروزه که سید علی خامنه ای معروف به " علی گدا " نایب بر حق امام
زمان می شود و دولت احمدی نژاد ؛ دولت ظهور نامیده شده و برای ظهور قبل از
موعد " امام غایب " برنامه ریزی میکند .
امروزه بیش از هر زمان دیگر ؛ بدلیل بی اعتنائی و لگد مال شدن ارزشها و
پرنسیب های حوزوی در اعطا القاب به روحانیون توسط سید علی خامنه ای ؛
روحانیت موجود در نظام جمهوری اسلامی ــ بلحاظ دنباله روی و تأمین منافع
حکومت و رو در روی مردم قرار گرفتن ــ بیشتر به روحانیت شیعه در بار صفوی
شبیه میباشد تا روحانیتِ تا حدودی مستقل و خود مختار قبل از انقلاب 57 . بی
دلیل نبود که مرحوم منتظری گفته بود : حکومت با درآمدهای سرشار نفتی ؛ قدرت
روحانیت را هم خریده است .
امّا امروزه دیگر بخاطر کثرت جنایت و فساد توسط آخوندها در این 34 سال ؛
شدت کینه و تنفر از آخوندها و همدستان آنها بحدی است که بعد از سرنگونی
نظام ولایت فقیه و تعیین تکلیف شدن " نهاد روحانیت " و رسیدگی به جرائم
آخوندها در دادگاه های صالحه ؛ حتی در مورد امکان زندگیِ سربلندانه آنان در
میان مردم ایران تردیدی جدی وجود دارد .
چهارم ــ " ولایت فقیه " و ولی فقیه :
" ولایت فقیه " نظریه ای در فقه شیعه است که بر اساس آن ؛ در دوران غیبت
امام دوازدهم شیعیان نظام مشروع حکومتی ــ سیاسی ــ توسط ولی فقیه تشکیل
میشود . نخستین فقیهی که اولین بار ــ بعد از اسلام ــ واژه " ولایت فقیه "
را بکار برده و در این زمینه به بحث پرداخته است " شیخ مرتضی انصاری " (
1214 ــ 1281 ) بوده که به ولایت محدودِ فقیه ــ ولایت در افتا ــ یعنی
صدور فتوا ــ ؛ قضاوت و اخذ وجوهات شرعی ــ معتقد بوده است . وی معتقد است
از قرن چهارم هجری قمری که مرجعیت خلق شده است ؛ مرجع این اختیارات را دارا
بوده ؛ اما وی دخالت ولی فقیه در امور سیاسی را موجه ندانسته و آن را مورد
شک و تردید قرار داده است .
اما بعدا " فقیهانی مانند "شیخ محمد حسین نجفی " معروف به " صاحب جواهر " (
1200 ــ 1266 ) و " ملا احمد نراقی " ( 1185 ــ 1245 ) حوزه اختیارات ولی
فقیه را بسیار وسیع تر دانسته و دخالت در امور سیاسی را نیز جزء اختیارات
ولی فقیه بحساب آورده و " ولایت سیاسی " را هم مطرح نمودند .
خمینی بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی به تبعیت و دنباله روی از صاحب جواهر و
احمد نراقی ــ پدر آرمانی روح الله خمینی ــ اما بسیار فراتر از آندو ؛
معتقد بود اختیارات ولی فقیه همطراز با پیامبر اسلام است ؛ وی معتقد بود :
ولی فقیه اختیارات پیامبر اسلام ( یعنی اختیار بر نفس و جان مسلمانان ) را
دارد و رأی او بر نظر همه مردم و سایر فقها برتری و رجحان دارد .
بنابراین در فقه شیعه ؛ در عصر غیبت به فردی که کار سرپرستی شیعیان را به
عهده دارد " ولی فقیه " می گویند . مطابق این نظریه ؛ ولی فقیه بعنوان "
ولی امر مسلمین " حتی بدون رضایت مسلمین حق تصرف جان و مال آنها را نیز
دارد .
اما واقعیت این است که علیرغم هر تفسیر و تلقی که از نظریه " ولایت فقیه "
صورت گیرد ؛ این نظریه ؛ نظریه ای است قرون وسطائی که نظام مبتنی بر آن
نظامی است که با نظام مدرن و دمکراتیکِ ملتزم به حقوق بشر و آزادی تعارض
جدی و بنیادی دارد . بهمین علت ؛ پذیرش دمکراتیزه کردن ساختار سیاسی و کل
جامعه همان و زوال و نابودی " ولایت فقیه " و نظام دینی همان .
تجربه بیش از سی سال حکومت دینی در کشور و نتایج آن ؛ نشان داده است که ولی
فقیه نه تنها از حلّ مشکلات و تضادهای انسان ــ در دنیای مدرن و امروزی ــ
عاجز و ناتوان است ؛ بلکه جامعه و انسانها را به سطح دستگاه ارزشی نازل و
عقب ماندهِ موردِ قبول خود نیز تقلیل می دهد . بطوریکه حتی بعضا" روحانیون
و بسیاری از شخصیت های سیاسیِ دینی که نگاهی نو تر به دین دارند به صراحت
این نظریه را نفی کرده اند .
عبدالکریم سروش ( جمعه 6 فروردین 1389 ) : دینداران باید بدانند که در
روزگار حاضر ؛ اجرای عدالت که خواسته شرع هم هست ؛ فقط به شیوه ای دمکراتیک
امکان پذیر است ؛ نه به شیوه فردی و یا به شیوه ولایتی .
محسن کدیور ( 3 تیر 1389 ) در نامه ای به حسن خمینی : امیدوارم شما نیز در
تحقیقات خود باین نتیجه برسید که ولایت شرعی بر مردم فاقد مستند عقلی و
نقلی است . ولایت مردم بر خودشان تنها طریقی است که عقل و نقل به صحت آن
شهادت می دهند .
آیت الله زنجانی در جمعی از مخالفین رژیم خطاب به اصلاح طلبان در تاریخ 23
دی 88 : اصل ولایت فقیه نه از اصول دین است و نه انکارش کفر آمیز
اما دوران استیلای هیولای استبداد دینی تحت عنوان نظام ولایت فقیهی مربوط
به صدها سال پیش نیست که از ذهنیت مردم ایران زدوده شود ؛ وقایع تلخ و
رنجبار ؛ قصاص و سنگسار ؛ سرکوب و تحقیر زنان ؛ زندان و شکنجه ؛ اعدام و
قتل عام زندانیان سیاسی ؛ به کشتن دادن هزاران تن از جوانان و نابودی و
ویرانی کشور در جنگی بیهوده و ضد میهنی با عراق و هزاران فجایع دیگر در
خاطره مردم ایران حک شده است و به آسانی محو نمیشود . بنابراین بعد از این
تجربه تلخ و خونبار ؛ بخصوص برای کشوری که ساختار جمعیتی آن یک ساختار جوان
می باشد ؛ به آسانی دیده می شود ؛ که این جمعیت جوان و این پدر و مادرهای
داغدار و رنجدیده در این نظام ؛ دیگر چیزی بنام " ولایت فقیه " ــ با هر
تفسیری ــ را نخواهند پذیرفت و سرانجام رو در روی آن خواهند ایستاد .
پنجم ــ روحانیت ؛ فتوا ابزار سرکوب :
فتوا " بر اساس لغت نامه های فارسی عبارت است از ؛ آنچه عالم دینی ( فقیه ؛
مجتهد و مفتی ) بصورت حکم شرعی می نویسد و چون از شرع بر می خیزد غیر قابل
تخطی و لازم الاجرا می باشد . ولی در واقع " فتوا " دخالتی آشکار ؛ نا حق و
ناروا از طرف متولیان حجره نشین دینی ــ بنام مجتهد ؛ فقیه و آیت الله ــ
است در زندگی انسان متمدن و امروزی .
فتوا از مظاهر و نمادهای آشکار استبدادی است که ؛ در یک حکومت دینی از طرف
مراجع و صاحبان فتوا بر مردم تحمیل می شود . فتوا دهنده بر اساس فتوای خود
؛ بر فراز هرگونه اراده ملی ؛ بر فراز هر گونه راه حل قانونی و ساز و
کارهای قانونی یک حکومت ؛ حکم صادر می کند . و مهمتر اینکه به خاطر خود
شیفتگی آقایان ؛ صاحبان فتوا ــ فقیهان و مراجع صاحب فتوا ــ حق خود
میدانند و انتظار دارند که همه آحاد یک ملت و حتی همه مسلمانان ساکن کره
زمین احکام آنان را به جان و دل بپذیرند و در پی اجرای آن باشند .
فتوای صادره از طرف روحانیون و مراجع دینی در طول تاریخ ؛ همواره کاربردی
رعب آور و وحشت آفرین داشته و در بسیاری از موارد انگیزاننده و تشویق کننده
بسیاری از قتلها ؛ آدم کشیها ؛ جنگها و ویرانی ها بوده است . و چه بسیار
خونهای مخالفین حکومتها و آزادگانی که با چنین دستاویزی بزمین ریخته است ؛
آزادی خواهانی که یا سلطه و اقتدار آخوندها مخالف بوده و نظام حاکم را زیر
سئوال برده اند و یا سخنانی بر خلاف میل صاحبان فتوا ابراز داشته اند .
حکم فتوا در حقیقت چیزی نیست جز برنامه ریزی و سازماندهی آشکار و پیدایِ
ترور دینی و کشتار مخالفین و دگر اندیشان با توسل به حربه دین . بنابراین
حقِ فتوا از مظاهر فاجعه آمیز فرهنگِ اسلام آخوندی است ؛ که نشانگر
پتانسیلِ قتل و ویرانگری نهفته در درون شریعت آخوندی می باشد . و همه مردم
از کارکرد آن در قتل عام زندانیان سیاسی در سال 67 در زندانها ؛ سریال قتل
های زنجیره ای در کشور ؛ ترور تبعیدیان سیاسی در خارج از کشور و تجاوز به
زنان زندانی قبل از اعدام ــ با فتوای خمینی ــ در زندانهای نظام جمهوری
اسلامی ؛ با خبر هستند .
بیش از سی سال است که کشور ما ؛ با فتوای مراجع و متولیان فقه اداره می شود
.اکنون دیگر میتوان با یقین اذعان داشت که آنچه بر کشور ما رفته است حاصل
فتاوی شرعی و مورد موافقت مراجع ؛آیت الله ها و سایر روحانیون ( حکومتی و
غیر حکومتی که در برابر فجایع ؛ مصیبت ها و ویرانی های وارده بر مردم و
کشور ایران توسط همقطاران آنان سکوت کرده اند ) و .... بوده است .
ششم ــ روحانیت و سیاست ؛ اسلام سیاسی :
در تاریخ کشور ما تقابل و درگیری دین و حدود و میزان دخالت آن در قدرت
حکومتی سابقه ای دیرینه دارد . با ورود اسلام به ایران رابطه دین و سیاست
ــ که با مشارکت در قدرت سیاسی و دولت تجلی می یابد ــ دچار تحول جدی شد .
زیرا که :
یکم ــاسلام ( و بطور خاص اسلام مورد ادعای آخوندها ) بر خلاف ادیان دیگر ؛
دارای ادعای سیاسی و حقوقی برای اداره دولت است و از همان آغاز هم ؛ اسلام
بعنوان یک دین سیاسی عمل کرده است و پیامبر اسلام ؛ همزمان سه قوه " اجرائی
" ؛ " مقننه " و " قضائیه " را رهبری می کرده است .
دوم ــ با تکوین شیعه که ماهیتا" سیاسی بود و پیدایش آن ریشه در اختلافات
بر سر جانشینی پیامبر اسلام داشت ؛ اسلام ــ بخصوص بخش شیعی آن ــ پیش از
گذشته بدنبال بدست آوردن قدرت سیاسی حرکت کرده و با روی کار آمدن صفویان ؛
سرانجام با مشارکت روحانیون در دولت صفوی ؛ شیعه به قدرت سیاسی دست یافت .
آخوند های طرفدار اسلام سیاسی معتقدند ؛ بین سیاست و اسلام هیچگونه جدائی
وجود ندارد . آنها جدائی بین مذهب و سیاست را از مشخصه های دین مسیحیت
میدانند و نه اسلام . با این تلقی ؛ حوزه ی فرهنگی جامعه به تصرف دین در می
آید و فرهنگ به قلمرو اختصاصی مبارزه سیاسیِ روحانیون تبدیل میشود . بهمین
خاطر ــ به خاطر تأکید انحصاری به فرهنگ ــ مبارزه اجتماعی در هیچ دوره ای
در دستور کارِ سیاسی آخوندها قرار نمیگیرد و در طول تاریخ هم ؛ روحانیون از
مبارزه اجتماعی بین طبقات تحت ستم و استثمار با طبقه ستمگر و حاکم بر کنار
میمانند و همواره در کنار طبقات حاکم از مالکیت استثماری دفاع کرده و
نابرابری و ستم اجتماعی را مشروعیت بخشیده اند .
سیاست آنها همانگونه که آخوند " مدرس " گفته بود عین دیانت آنها است و
دیانت آنها هم اجرای بدون چون و چرای احکام همیشگی فقه می باشد . آخوندها
معتقدند حلال و حرام های محمدی تا ابد حلال و حرام باقی میمانند ؛ یعنی
شریعت آخوندی قدیم و جدید نمی شناسد . آنها خود را مدعیان ولایت امر مسلمین
میدانند و ملت را چون صغار جاهل و ناقص می پندارند که باید از طرف روحانیت
قیمومیت و سرپرستی شوند . آیت الله خمینی بنیانگذار جمهوری اسلامی در این
باره می گوید : قیمومیت ملت با صغار از لحاظ وظیفه و موقعیت فرق ندارد و می
گوید مردم جاهل و ناقص و ناکاملند ؛ آنها نیازمند کمال اند و شرعا" احتیاج
به قیم دارند .
روحانیون شیعه معتقدند که اداره انسان و اجتماع و به عبارتی حکومت بر مردم
از طریق حاکم کردن فقه شیعه صورت گیرد ؛ ولایت فقیه هم از ابواب فقه می
باشد . آیت الله خمینی در حالیکه در تارنمای ولایت فقیه میگوید : فقه تئوری
واقعی و کامل اداره انسان و اجتماع از گهواره تا گور است . و در حالیکه
نظرات ارتجاعی و قرون وسطائی اش در باب اداره جامعه ــ کشور داری ــ در
کتابهای وی بنام " حکومت اسلامی " و " تحریر الوسیله " چاپ شده بود . به
خاطر ارتجاعی و ضد دمکراتیک بودن این عقاید ؛ زمانی که در پاریس بود ؛ در
جواب روزنامه نگار خارجی که در مورد آن کتابها از وی سئوال می کند ؛ ضمن
انکار عقاید خودش ؛ مزورانه میگوید : آن دو کتاب " جعلی " و " ساخته و
پرداخته ساواک شاه " می باشند
آیت الله سید محمد حسین بهشتی ( انتشاران روزنامه جمهوری اسلامی ) : اگر
جامعه ما بخواهد اسلامی بماند و اسلام اصیل بر آن حکومت کند باید فقه در
جامعه ؛ هم رهبری فقاهتی کند و هم رهبری ولایتی یعنی باید نبض حکومت در دست
فقیه باشد .
در حالیکه نواقص و کمبودهای انکار ناپذیر احکام فقه و ناسازگاری این احکام
با آزادیها و حقوق بشر؛ با زندگی مدرن و امروزی و عدم ظرفیت برای ارتقاء
این احکام به سطح قوانین مدرن و دمکراتیک ؛ امروزه دیگر بعد از سی و چند
سال حاکمیت فقیهان بر کشور ؛ بر همگان روشن و آشکار شده است . باز هم آنچه
آخوندها ــ از هر نوعش ــ تحت نام اسلام برای اداره جامعه و کشور عرضه می
کنند ؛ به اجرا در آوردن احکام و قوانینی است که تئوریسین های اسلام (
متخصصین فقه جعفری ؛ آیات عظام و مراجع ) صدها سال است که مستمرا" در احکام
و فتاوی خود تکرار می کنند ؛احکامی مانند دست بریدن ؛ چشم از حدقه در آوردن
؛ تازیانه و سنگسار ؛ شکنجه تا حد مرگ ؛ کشتن و از بلندی انداختن ؛ حرام
کردن زیبائیها و شادیها و ...
شما اگر در رساله حتی مترقی ترین و به اصطلاح آگاه ترین این مراجع و آیت
الله ها نگاه کنید ؛ حرفی و کلامی در باره " آزادی " بخصوص آزادی زنان "
عدالت و رفاه اجتماعی " حقوق بشر " و ....... نمی بینید و هر چه هست ؛
خشونت و خونریزی می باشد . در واقع رساله هر یک از آنها یک " مانیفست " جدی
خشونت و خباثت میباشد .
فقها و متولیان دین همواره در طول تاریخ و بخصوص در نظام جمهوری اسلامی از
حربه های کافر ؛ منافق ؛ ملحد ؛ ملی و .... برای گسترش استبداد و خود کامگی
دینی استفاده کرده اند و با حربه دین ؛ خون بیگناهان زیادی را بر زمین
ریخته اند . بگواهی تاریخ و بیش از 30 سال حاکمیت فقیهان بر کشور ما ؛ هر
زمانی که در جامعه حرکتی بسوی آزادی و تغییر بوقوع پیوسته است ؛ روحانیون
با صدها مکر و حیله برای متوقف کردن و یا منحرف کردن آن بپا خاسته اند .
چرا که استبداد ؛ تنها نظامی است که با مبانی فقهی و شریعت آخوندی سازگار
است .
اسلام سیاسی مورد ادعای آخوندها در خصوص بسیاری از مسائل از جمله موقعیت
اجتماعی زنان ؛ دیگاهی بغایت ارتجاعی و استثماری دارد ؛ مسئول ستم و فشار
بر اقلیتهای دینی و شهروندان غیر مسلمان است و جامعه را به مسلمان ــ آنهم
شیعه ــ و غیر مسلمان تقسیم می کند . به سرکوب روشنفکران و آزادیخواهان ــ
که بذر تردید و تشکیک نسبت به باورهای خرافی رایج آخوندها می پراکنند ــ
دستور میدهد . حتی به مخالفین شیعه هم رحم نمی کند ؛ نباید فراموش کرد که
تعداد باورمندان شیعه ای که بفرمان آخوندهای شیعه شکنجه ؛ کشته ؛ قتل عام و
یا سر به نیست شده اند به ده ها هزار تن می رسد . آیا هیچ جریان غیر شیعه
ای جسارت قتل عام سال 67 و جسارت چنین نسل کشی را داشت ؟ در مورد دیدگاههای
شریعت آخوندی در مورد تحقیر زنان ؛ سرکوب آزادیها ؛ فشار بر اقلیت های دینی
و ...... در بخش دیگر جداگانه خواهم نوشت .
از طرف دیگر با نگاهی به تاریخ می بینیم ؛ در مواردی هم که روحانیون مخالفت
هائی با حکومت وقت داشته اند ؛ مواردی بوده که منافع نهاد روحانیت از طرف
حکومت در معرض تهدید قرار گرفته است . در اینگونه موارد هم ؛ همواره روابط
نهاد روحانیت با حکومت بر اساسی تنظیم شده که هویت این نهاد به خطر نیافتد
. یعنی مرز اعتراض روحانیت به حکومت تهدید و به خطر افتادن منافع نهاد
روحانیت و بعد حفظ امتیازهای ویژه فقیهان بوده است .
یعنی " نهاد روحانیت " در برخورد با حکومت ؛ پیش از هر چیز ــ حتی مقدم بر
دل مشغولی اجرای شریعت ــ به حفظ و بقای خود می اندیشیده است . بارها از "
عبدالکریم حائری " ــ بزرگترین مرجع شیعه در دوره پهلوی اول ــ پرسیدند چرا
در برابر نقض حکم شریعت بدست دولت " رضا شاه " اعتراض نمی کند ؟ هر بار
پاسخ او آن بود که وظیفه او در آن شرایط حفظ حوزه است .
فقه شیعه امتیازها و حقوق ویژه بی شماری برای فقیهان قائل میباشد. از نظر
فقه شیعه ؛ فقیهان شهروندان عادی و معمولی نمی باشند . مثلا" آنان بر خلاف
همه مردم که باید به دولت وقت مالیات پرداخت کنند ؛ از پرداخت مالیات معاف
می باشند . تأمین این امتیازها و منافع باد آورده ــ که در واقع از جیب
مردم و بیت المال عمومی تأمین میشود ــ همواره مرز سرخ آخوندها در رابطه با
حکومت ها بوده است . این مرز سرخ ــ منافع نهاد روحانیت ــ همواره ثابت
بوده و ربطی به نوع حکومت نداشته است ؛ مثلا" حتی اگر الان در نظام جمهوری
اسلامی به جای ولی فقیه ؛ سلطانی هم در رأس امور باشد اولویت و مرز سرخ
آنها تغییری نمی کند .
نهایت خواست روحانیون و مراجع از حکومتگران و دولت مردان این بوده که
اقتدار معنوی و سنتی حوزه های دینی و مراجع را برسمیت بشناسند و در زمینه
اجتماعی ؛ فقه و احکام شرعی را لحاظ کنند و نظرات مراجع دینی در این زمینه
را مد نظر قرار دهند .
با پیروزی انقلاب در 22 بهمن 57 و با تأسیس نظام جمهوری اسلامی ؛ روحانیت
که همواره در تاریخ نقش مشروعیت آفرینی و اعتبار بخشی برای دیکتاتوری های
عرفی را بعهده داشته است ؛ این بار مشروعیت بخش استبداد دینی شد . ......
ادامه دارد
محمود خادمی ــ 19.11.2012
arezo1953@yahoo.de
پاورقی :
1 ــ در فقه شیعه به مجتهد جامع الشرایطِ صاحبِ رساله ؛ بشرط آنکه پیروانی
داشته باشد که در احکام فقهی از او پیروی کنند ؛ مرجع می گویند .
2ــ تقلید در لغت به معنای قلاده بر گردن انداختن است و در اصطلاح فقهی به
عمل تبعیت مسلمانان عامی از مجتهد جامع الشرایط می گویند . یعنی مسلمانانی
که سواد دینی ندارند ؛ باید قلاده یک مجتهد جامع الشرایط را بگردن انداخته
و از وی تبعیت کنند .
3 ــ معروف است که حکومت قاجار ید طولانی در ساختن و اعطا القاب داشته است
http://www.tipf.info/rohaniyat,1.htm
_______________________________________________________
توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام
دریافت نمیشود.
|
