|
تاریخ انتشار: 01.12.2013
روزی که صدا
مرد...
نشنال ری ویو
مترجم: فائقه اشکوری
شگفتی‌آفرین نیست که بالاخره چکش نهایی توافق قدرت‌های 5+1 با
ایران در ژنو روی میز خورد. پیگیری سرسختانه کاخ سفید برای رسیدن
به نوعی از موفقیت دیپلماتیک با ایران، با وجود هزینه‌های سیاسی و
هزینه‌ی امنیت بین‌الملل که در پی داشت، بر این توافق اصرار
می‌ورزید و مهم نبود که این کرانه‌ی امن چه قدر دور به نظر می‌رسید،
تا این‌که ایرانی‌ها خودشان به این نتیجه رسیدند که ادامه‌ی این
بازی چندان به سودشان نیست.
با این همه، بده‌بستان کنونی که وزیر امور خارجه فرانسه و بی‌شمار
آدم دیگر آن را «صرفه در مبادله‌ای حماقت‌بار با شیطان» دانسته‌اند،
به چند دلیل، دادوستد خطرناکی است.
اول آن که چنین دادوستدی در واقع احتمال اتمی شدن ایران را افزایش
می‌دهد و این یعنی نقض غرض، حال آن که داستان (مذاکرات و تحریم‌ها
و چانه‌زنی‌ها) قرار است مثلا از اتمی شدن ایران پیش‌گیری کند.
توافق ژنو، با آن که اعتماد مقدماتی را پی‌ریزی کرد، ولی در حقیقت
به مفهوم آسان شدن تحریم‌های واقعی و معنی‌داری است که اقتصاد
بیمار ایران را در تنگنا قرار داده بود. تنها برای این‌که ببینیم
چه اندازه میان دیدگاه‌ها اختلاف هست، باید گفت که برآوردها
دامنه‌ی مختلفی از ارقام را در برمی‌گیرد؛ از 6 میلیارد دلار تا 10
میلیارد دلار، که قرار است از فهرست وجوه مسدود خارج و به صورت
تعلیقی به اقتصاد ایران تزریق شود، وجوهی که به احتمال قوی در خدمت
توسعه‌ی هسته‌ای قرار خواهد گرفت. معاون پیشین وزیر دفاع، داگ فیث
به درستی با مطالعه بر روی رفتار اتمی (ایران) به این نتیجه رسید
که با کم‌ترین عقب‌گرد تحریم‌ها، ایران با جدیت بسیار بیشتری به
تقویت و توسعه هسته‌ای ادامه می‌دهد. علاوه بر این، زمان اضافه‌ای
که ایران با تحریم‌های عقب‌گرد کرده به دست می‌آورد، در خدمت تقویت
اقتصاد «مقاوم در برابر تحریم» به کار گرفته می‌شود، که تلاش‌های
آینده‌ی غرب را زمانی که بخواهد با اعمال فشار اقتصادی بر ایران به
نتیجه‌ی دل‌خواه برسد با چالش بیشتری روبه‌رو خواهد کرد.
دوم این که توافق جدید در واقع احتمال درگیری نظامی را افزایش
می‌دهد. اکنون دیگر علنا نداهایی از عربستان به گوش می‌رسد که ممکن
است این کشور مجبور شود با تامین توانایی‌های هسته‌ای خود از
پاکستان، با ایجاد تعادل استراتژیک اتمی در منطقه، از احتمال یک
رویارویی اجتناب ناپذیر - از دید عربستان - بکاهد.
دیگر کشورهای ملتهب خلیج (فارس-م) نیز شکی ندارند که پا جای رد پای
اتمی (ایران و در آینده نزدیک، عربستان) خواهند گذاشت تا به
توانایی‌های اتمی دست یابند و دیری نخواهد گذشت که خاورمیانه‌ای
سراسر اتمی پیش‌رو خواهیم داشت. در مقابل اوباما، که چشم‌اندازی
عاری از جنگ‌افزار هسته‌ای را جست‌وجو می‌کرد، دولت اسراییل روشن
ساخته که با چنین دادوستدی که تنها به امضای ایالات متحده و اروپا
رسیده، چشم‌انداز حرکت نظامی یک‌سویه‌ای علیه ایران چندان دور از
انتظار نخواهد بود.
در نهایت، توافق اخیر به منزله‌ی خیانت به مردم ایران است. به یاد
داشته باشید که رییس‌جمهور جدید ایران، حسن روحانی، بر پایه‌ی
اصلاحات (بیشتر داخلی) به ریاست جمهوری رسید. تمامی آن وعده‌ها
برای سبک کردن فشار اقتصادی از طریق مذاکره با غرب، برآورده نشده
باقی می‌ماند. توافق هسته‌ای اخیر با ایران، که سخنی از مساله‌ی
حقوق بشر به میان نمی‌آورد، مهر تاییدی است بر ادامه‌ی سرکوب
حکومتی مردم در داخل ایران.
کاخ سفید، این «موفقیت» را در بوق و کرنا، جار نزده است. برگه‌ی
گزارش دولت که شنبه پیش منتشر شد، اعلام می‌کند که «سیاست ایران
مسیر تازه‌ای را به سمت دنیا گشوده است، دنیایی که امروز دیگر
امنیت بیشتری دارد.» ولی با توجه به آن‌چه که گفتیم، این وظیفه‌ی
ماست که هر چه زودتر دریابیم که حقیقت چیز دیگری است: درست متضاد
موفقیتی که کاخ سفید اعلام کرده است.
8 آذر 1392
_______________________________________________________
توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام
دریافت نمیشود.
|
