هژير پلاسچی : سر خم نکن به ترديد

 
بايد تمامش کنيم. اين آيه‏های يأس که در پی 22 بهمن برخاسته است را بايد تمام کرد. بايد در مقابل حقارت‏های تئوريزه شده‏يی که حالا بانگ برداشته‏اند جنبش شکست خورده است، ايستاد. بايد شادی آن خوش‏نشينانی را که حالا هم‏نوا با حنجره‏های حکومت اسلامی برای مرگ جنبش ضيافت بر پا کرده‏اند بر هم زد. ما خسته نشده‏ييم. هرچند به مبارزان موسمی حق مي‏دهيم خسته شده باشند، هرچند 22 بهمن چنان که آرزويش را داشتيم نبود با اين همه همين 22 بهمن را مي‏توانيم به آموزه‏يی بدل کنيم که ما را در تداوم مبارزه ياری دهد.
بدبينی بينش، خوش‏بينی اراده
ما از 22 بهمن آموختيم که تبليغاتمان را با ظرفيت جنبش هماهنگ کنيم. آنهايی که شعار فتح صدا و سيما و خانه‏ی خامنه‏يی را مي‏دادند بيش از همه در ايجاد توهم نسبت به مرحله‏يی که جنبش در آن قرار دارد مقصر بوده‏اند.
اگر باور بر اين‏که هيچ اراده‏ی مرکزی و غالبی بر اين جنبش مسلط نيست در ما درونی شده باشد و اگر در اساس خودمان لااقل فهميده باشيم وقتی از جنبشی افقی و بدون رهبری سخن مي‏گوييم، از چه سخن گفته‏ييم بايد اين را دانسته باشيم که يکی از خصوصيات چنين جنبشی پيش‏بيني‏ناپذيری آن است. نفهميدن همين ويژگی بود که موجب شد در روز عاشورا برخی از فعالان جنبش آن‏چنان شوکه شوند که بيانيه‏های طويل در مذمت راديکاليسم صادر کنند و باز نفهميدن همين ويژگی بود که باعث شد حالا پاره‏يی تبليغات توهم‏زا در برابر واقعيت واقعن موجود 22 بهمن بر باد رفته باشد.
هرچند تبليغ برای تداوم حضور خيابانی لازم است اما آنچه بيش از همه مهم به نظر مي‏رسد، تداوم مبارزه است. 22 بهمن هرچند با تبليغات پيش از آن هم‏خوانی نداشت اما نشانه‏يی بود از تداوم مبارزه البته در حد بضاعت مردمی که هشت ماه و به ويژه در يک ماه اخير زير مهميز سرکوب مداوم و خشن حکومتی بوده‏اند. و در برابر حکومتی که اين بار آماده‏تر از هميشه نيروی سرکوبش را به ميدان آورده بود.
بايد بفهميم و بفهمانيم که اين جنبش بنا نيست همين حالا و اکنون بساط استبداد را برچيده باشد. مبارزه با استبداد، مسيری دشخوار و طولانی است که ما تا به اين جای آن را با اراده‏ی جمعی پيموده‏ييم. 22 بهمن به ما آموخت مبارزه ادامه دارد.
در ستايش ناامنی
حوادث روز عاشورا و استقبال از 22 بهمن اما موجب شد ما خارج کشوري‏ها بدانيم مبارزه را مي‏توانيم در اشکال موثرتری نيز پيش ببريم. آنچه که پيش از اين جسته و گريخته در اشغال سفارت حکومت اسلامی در سوئد، حمله به کنسولگری حکومت اسلامی در هامبورگ، مسدود کردن کنسولگری حکومت اسلامی در فرانکفورت و بر هم زدن مراسم سفارت در حسينيه‏ی پاريس آغاز شده بود، بعد از حوادث روز عاشورا و در استقبال از 22 بهمن با بر هم زدن مراسم حسينيه‏ی سفارت در برلين، محاصره و قفل زدن درهای کنسولگری فرانکفورت، بر هم زدن کنسرت تبليغاتی حکومت اسلامی در ايتاليا و هلند، حمله به سفارت حکومت اسلامی در سوئد، مختل کردن جشن 22 بهمن سفارت در برلين، مختل کردن جشن 22 بهمن کنسولگری در فرانکفورت، حمله به کنسولگری در هامبورگ و حمله به سفارت حکومت اسلامی در آمستردام (1) ادامه يافت.
حکومت اسلامی بعد از سال‏ها آرامش، در خارج از کشور با حجم متداوم و استواری از ناامنی روبه‏رو شده است. اين حق بديهی و پيش پا افتاده‏ی ماست که محيطی را که در آن زندگی مي‏کنيم برای عوامل حکومت اسلامی ناامن کنيم. آنها حق ندارند به راحتی در ميان ما پخش و پلا شوند. اين آن فراخوانی است که 22 بهمن به ما داده است. فراخوانی در ستايش ناامنی.
ما مي‏توانيم
در آستانه‏ی 22 بهمن تعدادی از زندانيان سياسی آزاد شدند. هم‏چنين اجرای احکام اعدام متوقف شد و سران دستگاه سرکوب در مصاحبه‏ها و سخنراني‏های متعدد به يک عقب‏نشينی آشکار دست زدند. ما آموختيم که ديگر از کدخدامنشي‏های سنتی کاری برنمي‏آيد هرچند با انتشار خبر ديدار موسوی اردبيلی و هاشمی رفسنجانی با خامنه‏يی تلاش شد چنين توهمی پراکنده شود. اما ما مي‏دانيم کسی زندانيان سياسی را آزاد نکرد. ما آنها را آزاد کرديم. اگر مبارزه متوقف شده بود، اگر تن به چانه‏زني‏های پيشنهادی داده بوديم، اگر يک قدم کوتاه آمده بوديم چنين نمي‏شد. ما مي‏توانيم.
ما هم‏چنين بايد بدانيم آزادی زندانيان سياسی و توقف اجرای احکام اعدام مي‏تواند تنها يک عقب‏نشينی تاکتيکی از سوی حکومت اسلامی باشد. بايد هوشيار بود. درست در لحظه‏يی که مبارزه متوقف شود دستگاه سرکوب درنده‏خوتر از پيش به ميدان مي‏آيد. اين مبارزه، مبارزه‏يی است به خاطر زندگی و درست مانند زندگی ناگزير از ادامه‏ی آن خواهيم بود. بر نااميدی چيره شويم چرا که زندگی و مبارزه، مبارزه برای زندگی ادامه دارد

.
پانوشت:
 ممکن است در حجم اخبار منتشر شده خبری از اين دست به چشم من نيامده باشد يا هنگام نوشتن اين متن حافظه يارای يادآوری نداشته باشد.