گلوگاه نفت و سکوت خامنه ای

    زینب اسمعیلی

    شاید بتوان گفت که تکرار تاریخ در این برهه از زمان امکان پذیر نیست و آنچه بر سر بنی صدر آمد بر سر احمدی نژاد نخواهد آمد. چرا؟

    اگر وقایع اخیر ایران را بدبینانه در نظر بگیریم که اختلافات اخیر بین دو جناح حاکم تندروهای افراطی به سر کردگی خامنه ای و جناح نظامی اجرایی حجتیه ای به رهبری احمدی نژاد، چیزی جز یک خیمه شب بازی بیش نبوده، که با اهداف آرام کردن جو حاکم بر ایران برای جلوگیری از تکرار آنچه در کشورهای منطقه رخ می دهد و سرگرم کردن مردم برای نظاره یک جنگ نمایشی قدرت و دور ماندن از اهداف آزادی طلبانه خود از یکسو و به بازی گرفتن برخی از مهره های اصلاح طلب، برای ایجاد یک فضای رقابتی ظاهری دیگر برای انتخابات پیش روی بعدی مانند مجلس و دورۀ آتی ریاست جمهوری و . . . از سوی دیگر، سعی در حفظ پایه های نظام با حیله ای جدید و ابتکاری نوین می کند، تا حدی که اکثر رسانه های خارجی نیز درگیر این موضوع شده و آن را ترکی عمیق در فضای سیاسی ایران می دانند و مردم نیز سکوت کرده و منتظرند که عاقبت این جدال را شاهد باشند و این یعنی خاموش شدن زبانه های آتش انقلابی مردم و فروکش کردن موقت حرکتهای آنان. چرا که در سالگرد 22 خرداد، شاهد آن بودیم که نیروهای ویژه اطلاعت و لباس شخصی های زیر فرمان خامنه ای در یک صف کنار چماقداران و بسیجیان حامی احمدی نژاد، در مقابل مردم صف آرایی کرده و از یک منبع واحد فرمان می گرفتند و این خود بعنی اتحاد سران در پس پرده.

    حال اگر واقع بینانه تر به این جریانات سیاسی بپردازیم، در خواهیم یافت که بعد از اختلافات موجود که بر سر قدرت طلبی مطلق خامنه ای و زیاده خواهی های احمدی نژاد و دار و دسته اش که حاضر به پاسخگویی به هیچکس و هیچ چیز نیستند، و با ابقاء شدن وزیر اطلاعات در سمت خود بدستور خامنه ای و عدم اجابت التماسات احمدی نژاد توسط او، احمدی نژاد که خود را در موقعیت ضعیفتری می دید و حس می کرد مشتی بر پوزه اش فرود آمده، سعی نمود با بی تفاوتی و عدم توجه به وجود وزیر اطلاعات، بکار خود ادامه دهد و با بی محلی به او و عدم دعوت او، از حضور این وزیر در جلسات دولت و سفرهای مارکوپلویی خود جلوگیری کند. بعد از اینگونه دست و پا زدنها، بار دیگر مورد هجوم خشم واقع شده و یکی یکی اطرافیان او را بازداشت و پس از جریانات جنبش سبز که سعی نمودند آن را جریان فتنه بنامند؛ اینبار با دستاویز جادو و جن گیری و رمالی، جریان تازه ای بنام جریان انحرافی پایگذاری نمودند و بطور علنی از تریبونهای در اختیار خود، به هجوم گسترده ای پرداختند. بطوریکه حتی مداحان خامنه ای هم بنا به دستور، بیکار ننشسته و ناله های خود را متوجه شخص او و معاون اولش نمودند و از هیچ لفظی کوتاهی نکردند و بلندگوهای نماز جمعه نیز بر این فشارها افزوده تا جایی که صحبت از استیضاح او در مجلس بمیان آمد.

    در این شرایط بود که احمدی نژاد به خطر قریب الوقوع پیش روی خود پی برده بود و حتی می دید که در صدا و سیما نیز حرفهایش قطع شده و سانسور می شود و افراد مزدور خامنه ای در سخنرانیهایش، بر ضدش شعار می دهند و انعکاس آنها چندین برابر صحبتهای خود او در سیما به نمایش در می آید!

    حال احمدی نژاد خطر را بیخ گوش خود حس کرده و خود را در یک قدمی سقوط می دید و از آنجائیکه در نزد مردم نیز از محبوبیتی برخوردار نبوده و نمی توانست به پشتوانه مردمی متکی باشد، چاره را در جای دیگری جستجو می کرد. وی که در 4 سال نخست ریاست خود، تقریباً 95 درصد ادارات و ارگانهای اجرایی کشور و پروژه های زیر بنایی و کارخانجات عظیم کشور را با عناصر حامی خود در سپاه و بسیج و اطرافیان خود مسخر نموده بود، تا حدودی از آنها احساس امنیت می کرد ولی باید چاره را در جایی دیگر می جست، در جایی که گلوگاه رهبری و اطرافیان او بوده و اهرم فشار خود را بر پایه آن استوار می کرد و این چیزی نبود بجز درآمد و بودجۀ آنان!

    پس اولین حملۀ خود را با برکنار کردن وزیر نفت آغاز نمود و سرپرستی این وزارت کلیدی را شخصاً بدست گرفت و علیرغم هیاهوها و تلاش رهبری توسط مجلس و حتی شورای نگهبان که از نظر قانونی طبق قانون اساسی حق مداخله در این جریان را ندارد، قدم پس نگذاشت چرا که کوچکترین عقب نشینی، برابر با سقوط بنی صدر گونه او می بود. حال خامنه ای که خطر خالی شدن جیب هایش را با توجه به هزینه های هنگفت پیش رو برای حفظ حامیانش، می دید و می دانست که اکثر حامیان او نه به خاطر خودش، بلکه به خاطر مناصب و پولهای کلانی است که از او اختلاس می کنند، به چالشی عظیم کشیده شده، و از سوی دیگر احمدی نژاد با دسترسی به درآمد عظیم نفتی و با توانایی جعل اسناد وزارتی، قادر به افزایش نیروهای طرفدار خود و تقویت آنان می باشد، پس برای حفظ قدرت و اعتبار ساختگی خود مجبور به سکوت شد و حامیان خود را نیز به سکوت و اجتناب از تشنج و یا حرفهای خودسرانه اغتشاش برانگیز فراخواند.

    احمدی نژاد که از ضربۀ اول خود به رهبری احساس قدرت و سرمستی می نمود حال ضربۀ دوم را تدارک دید و با انتصاب نزدیکترین افراد رحیم مشائی به سمتهای کلیدی در وزارت خارجه و دیگر وزارتخانه ها، دهن کجی دیگری را اینبار آشکارتر به خامنه ای به نمایش گذاشت. خامنه ای نیز که تا کنون خود را یکه تاز عرصه قدرت، سیاست، دیانت و رهبری ایران می دانست، بار دیگر به بی پایه بودن توهمات خویش پی برده و دریافت که با توجه به بی اعتبار شدن

ئ وجهه اش در بین مردم پس از کشتار و اهانت و دستگیری و شکنجه و تجاوز و . . .، چاره ای جز بازگشت به دوستان قدیمی مغضوب شدۀ خود؛ یعنی چهره های موسوم به اصلاح طلبان، که هنوز نزد برخی از مردم اندکی وجاهت دارند، نداشته و شاهد یک بازگشت تدریجی از سوی وی به سمت یار دیرینه خود یعنی رفسنجانی بودیم. و در پی آن تعطیلی یک نشریه و دستگیری خبرنگار و سردبیر آن به خاطر کاریکاتوری که چندین وقت پیش از خاتمی در نشریۀ خود بچاپ رسانیده بود.

    آنچه پیداست این است که با توجه به عدم مقبولیت مردمی از سوی هر دو جناح درگیر حاکم، هیچ یک از آنان نمی توانند بر مردم تکیه کرده و یورش بی پروایی بر دیگری ببرند زیرا هر دو جناح آنقدر آلوده هستند که نتوانند از نقطه ضعف دیگری به نفع خود استفاده لازم را ببرند و هر حرکتی باعث افشای بیشتر جنایات آنان برای عموم و بی اعتبارتر شدنشان در نزد حتی هواداران خودشان می شود.

    در این برهه از زمان سکوت و مدارا شاید تنها راه حل آنان برای حفظ قدرت و ابقای خود می باشد و شاید خامنه ای مجبور به صبر شده تا با توجه به نفوذ خود در مجلس و شورای نگهبان و با استمداد از رفسنجانی و شورای تشخیص مصلحت، در دو سال آینده از شر این وصلۀ خبیث خود (احمدی نژاد) رهایی یافته و بار دیگر بتواند شخص دیگری را به عنوان رئیس جمهور برگزیند. (البته با پوزش از مردم که در انتخاب رئیس جمهور نقشی ندارند.)  ولی آیا احمدی نژاد که می داند تنها دو سال دیگر فرصت دارد تا به زندگی آزادانه خود ادامه دهد، آیا در این 2 سال به دزدی و چپاول قناعت می کند؟ و یا او نیز در فکر یک نوع دیگری از کودتای انتخاباتی می باشد؟ و سودائی دیگر در سر می پروراند؟

    30 خرداد 1390

_______________________________________________________

توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام دریافت نمیشود.