پیش از این، و پس از اعلامیه بسیار «آبکی» ملل متحد پیرامون
موقعیت و مخصوصا «امنیت» ساکنین اشرف، در نوشتاری
کوتاه ابراز
نگرانی کرده
بودم. واقعیت این است که من به هیچکدام از این سیّاس
ها «اعتماد» ندارم. حرفها، وعده ها و قول و قرار های
این «اجانب» صنار ارزش ندارد. این جماعت، آدم فروشان
حرفه ای و همبستران مرتجعین هستند. «استعمار» همیشه
همبستر «ارتجاع» بوده و خواهد بود. هدف آنها فقط و فقط
«چاپیدن»
است.
با این وجود، انتصاب « ژان
د رویت» بعنوان مشاور ویژه را می توان خاکریز دیگری در
برابر حمله های دیوانه وار ایادی رژیم اسلامی علیه ساکنین
اشرف دانست. آیا رابطه ای بین این انتصاب و زد و بند
رژیم با جهانخواران در مداری عالیتر برای حل بحرانهای
درونی و بین المللی است یا نه، مشخص نیست، اما این
انتصاب، در کنار آن اعلامیه (ملل متحد) را می توان
بعنوان یک «مانع دیپلماتیک» در برابر تاختن وحشیانه بر
ساکنین اشرف ارزیابی کرد.
در عین حال، جنایاتی که در 6 و 7 مرداد، و سپس در 19
فروردین بوقوع پیوست، بر یک نکته تأکید دارد. جانیان
به «موانع» حقوقی و قانونی اعتنا نمی کنند، و آنجا که
باید جنایت بکنند، از ریختن خون فرزندان خلق ابائی
نخواهند داشت.
جان ساکنین اشرف تا «تعیین تکلیف نهایی» دائما در خطر
خواهد بود. این تهدیدها (بالقوه و بالفعل) تنها با
قبول استاتوی «پناهنده» (و نه «پناهجو») برای ساکنین
اشرف، و مهیا کردن راهکاری قابل قبول برای خروج ساکنین
(تمام ساکنین) اشرف به کشورهای اروپایی به حداقل می
رسد.
تا به آنروز باید به همه چیز و همه کس «بی اعتماد»
بود.
علی ناظر
4 مهر 1390