|
توازُن قُوا به سود
چه کسی است؟
منصور امان
در همان حال که قُدرت حاکم با هر مانور برای خروج از بُحران، به گونه عمیق
تری در گرداب اختلاف و تجزیه درونی فرو می رود، جُنبش اجتماعی دور تازه ای
از تحرُک علنی را آغاز کرده است. پُشتیبانی گُسترده دانشجویان دانشگاه های
سراسر کشور از فراخوان دانشجویان دانشگاه امیرکبیر برای دست زدن به رشته
حرکتهای اعتراضی در 25 اردیبهشت، یک نشانه دیگر از به موج افتادن دریایی
است که "قایق" بی سُکان و لنگر "نظام" روی آن به هر سو کشیده می شود.
دانشجویان دانشگاه امیرکبیر، در روز جهانی کارگر، دانشجویان و اُستادان را
به اعتراض سراسری به سیاست سرکوب حُکومت در دانشگاه فراخواندند. پیش از این
نیز زندانیان سیاسی زندانهای اوین و گوهردشت با سازماندهی یک اعتصاب غذا،
به رویارویی با رفتار غیرانسانی دژخیمان آیت الله خامنه ای و شرایط
غیرانسانی حاکم بر سیاهچالهای وی شتافته بودند.
ناکامی حُکومت در جلوگیری از شکل گیری فضای اعتراضی از طریق احضار و
دستگیریهای تازه و محرومیت شمار بیشتری از دانشجویان از تحصیل هنگامی آشکار
گردید که پایوران نظامی و امنیتی آن به صف اول فرستاده شدند تا با تهدید و
کشیدن خط ونشان، به جُبران مافات بپردازند.
سرکرده نیروی انتظامی نخُستین پایور حُکومت بود که موزون با ریتم لرزه
تارهای عصبی آن، زبان به تهدید و بیهوده گویی گُشاد. آقای اسماعیل احمدی
مُقدم، سُخنانی که از سال 88 تا کنون به طور مُنظم اینجا و آنجا عُنوان می
کند را یک بار دیگر تکرار و برای نادر کسانی که آن را نشنیده اند، دوباره
نقل کرد: "فتنه در کشور برای همیشه خاموش شده و هیچ گونه ظرفیت اجتماعی و
مردمی در کشور ندارد."
یک روز بعد (آدینه) نوبت به واحدهای سرکوب سپاه پاسداران رسید که با
برگُزاری مانور و تمرین زدو خورد خیابانی، نه فقط درجه مُستند بودن ادعای
همریشان انتظامی خود بلکه، میزان هراس از "فتنه خاموش شده" را با خُطوط
دُرُشت روی تابلو ترسیم کنند. پاسدار حُسین همدانی، سردسته اوباش اونیفورم
پوش و لباس شخصی بعد از آن که گردن افراشت، "در طول سال 89 هر یازده،
دوازده روز یک ماموریت انجام دادیم"، گریبان دراند: "در برابر فتنه داخلی
آسیب پذیریم."
و سرانجام روز شنبه، وزیر عُلوم در حالی که ماموران امنیتی و ابواب جمعی
حُکومت در دانشگاه را برای توجیه و کوک کردن گرد آورده بود، به گونه رقت
باری تلاش کرد برای دانشجویان سناریوی چُماق و حلوا را روی صحنه ببرد.
در همین روز و در سویی دیگر، سورچیهای حُکومتی، شلاق کشان گاری "نظام" را
به همراه سرنشینانی چون آقایان احمدی مُقدم، همدانی و دانشجو، به سمت کوفته
شدن بر دیوار می راندند. زخم هژمونی در این روز، در محل برکناری سه وزیر
نیز به چرک نشست و وضعیت عُمومی بیمار را یک روز پیش از رویارویی با جُنبش
زنده و شاداب اجتماعی، وخیم تر کرد.
_______________________________________________________
|
