|
10 دسامبر، روز جهانی حقوق بشر!
داریوش افشار
ناوی پیلای، کمیساریای ارشد حقوق بشر سازمان ملل متحّد:
" تبعیض ریشۀ بیشترین مشکلات اعمال نابراری حقوق بشری محسوب میشود. هیچ
کشوری از این بلا در امان نیست. از میان برداشتن تبعیض، وظیفه ایست که از
بالاترین الویّت برخوردار است."
10 دسامبر امسال، در روز سالگرد انتشار بیانیۀ جهانشمول حقوق بشر، که 60
سال از عمر آن میگذرد، خانم ناوانتهم (ناوی) پیلای، که زادگاهش آفریقای
جنوبی است، تبعیض و ریشه کن کردن آنرا در سرلوح سخنرانی خود در روز 10
دسامبر2009 قرار خواهد داد. قرار است تا پایان سال 2010، کمیساریای ارشد
سازمان ملل همۀ سازمانها و نهادهای حقوق بشری را به مبارزه با تبعیض تشویق
کند.
امسال روز جهانی حقوق بشرو سال مبارزه با تبعیض در حالی برگذار میشود که
نقض گسترده و فاحش حقوق بشرفقط در میهن خودمان ایران به تنهائی، هیچ
اعتباری را نصیب این ارگان بین المللی و برنامه های آن نه تنها درگذشته،
بلکه برای یکسال آینده هم که در برنامه های خانم ناوی پیلای گنجانده شده،
نخواهد کرد!
جدا از تمامی اجحافاتی که از زمان تشکیل کمیسیون رسیدگی به نقض حقوق بشر به
میلیونها شهروند در سطح جهان اعمال شده، چه از جنایاتی که ایالات متحده در
ویتنام مرتکب شد و از تمامی مسئولیتهای آن شانه بدرکرد و چه تا به امروز که
در همین ایران خودمان جنایت بر علیه بشریّت از جانب این نهاد مسکوت گذاشته
میشود و حاکمان جنایتکار رژیم اسلامی تنها با مماشات اینگونه نهادها
پیامهای "تسلیّت" در قبال کشته شدن بعضی سران سپاه پاسدارانش دریافت
میکنند، نهاد حقوق بشر سازمان ملل پنداری که تنها یک سازمان دهان پرکن برای
دادن پُزهای دمکراتیک منشانۀ جهان سرمایه داری بوده است و بس.
میگویند که "مُشت نمونۀ خروار است" و نگارنده فقط به بحث حول مسائل نقض
حقوق بشر در ایران خواهد پرداخت تا بهتر دریابیم که ارزش وجودی کمیسیون
حقوق بشر سازمان ملل تا چه حدّ نافع بشر بوده است و برنامه و کارزار مورد
نظر کمیساریای ارشد این سازمان تا چه حدّ جدّی میتواند باشد.
از همان اولّین روزهای بقدرت رسیدن جمهوری اسلامی، و با اعدامهای سراسیمه،
هیستریک و غیرقانونی عناصر رژیم سابق، که در ضمن میبایستی نشانی برای همه
از "سالی که نکوست از بهارش پیداست" میبود، تا دورانی که رژیم هر صدای حق
طلبانه ای را با گلوله و بمباران و قتل عام پاسخ داد، هیچگونه اعتراض و یا
دادخواهی در عمل از جانب نهادهای حقوق بشری و در رأس آنها کمیسیون حقوق بشر
سازمان ملل مشاهده نشد. در فردای بقدرت خزیدن جمهوری اسلامی، سازمانها و
دفاتر سیاسی آنان به همراه اعضاء و هواداران آنها به خاک و خون کشیده شدند
و زندانهای رژیم مملو از آزادیخواهانی شد که تنها حرفشان رعایت مفاد منشور
جهانی حقوق بشر بود. در فردای آزادی از یوغ استبداد دوران پهلوی، یک یک
درخواستهای حقوق بشری که شامل آزادی احزاب، آزادی بیان و اندیشه و آزادی
نهادهای مردمی از قبیل شوراها و سندیکاها بود فقط با زندان، شکنجه و اعدام
پاسخ داده شد امّا تو گوئی که کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل خود را به "کوچۀ
علی چپ" زده بود!
اعتراضات نهادهای مختلف ایرانی و غیر ایرانی به این سازمان از همان اولّین
روزهای بقدرت رسیدن جنایتبار رژیم اسلامی جملگی با بی عملی پاسخ داده شدند.
در مقابل اینگونه سکوتها و بی تفاوتی ها از طرف کمیسیون حقوق بشر سازمان
ملل، رژیم اسلامی دست خود را بازتر از همیشه دید. جنایت پشت جنایت! اعدام،
سنگسار، شلاق، شنکجه تا سرحدّ مرگ، تا جائیکه رژیم چنان گستاخ شد تا فاجعۀ
کشتار جمعی زندانیان سیاسی در سال 67 را مرتکب شد امّا باز هم آب از آب
تکان نخورد!
رژیم دست به اعدامهای افرادی زد که در زمان مرتکب شدن جرم، زیر 18 سال سنّ
دارند. این در حالیست که رژیم پای کنوانسیون جهانی رعایت حقوق کودکان را
امضاء کرده. باز هم خبری ازهیچگونه عمل در جلوگیری از این جنایات شنیده
نشد! قوانین ارتجاعی کار رژیم، کودکان را استثمار میکند و حق داشتن کودکی
را حتّا از آنان سلب میکند. نهادهای حقوق کودکان شکایتهای خود را به
کمیسیون حقوق بشری میبرند امّا هیچ چیز جز ادامۀ این سیاستهای ضد بشری و
تهدیدات جانی فعالین حقوق کودکان از طرف رژیم عاید کسی نشد و نمیشود!
حقوق زنان با اعمال قوانین قرون وسطائی رژیم به وحشیانه ترین وجوه پایمال
میشوند امّا تو گوئی که اصلأ زن در ایران "بشر" نیست تا حقّی هم داشته
باشد! کارگران و زحمتکشان و دیگر اقشار مانند استادان، معلمان، دانشجویان،
و... جملگی از حقّ "بشر" بودن محروم میگردند. کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل
هنوز هیچ ایده ای در تقابل با اینگونه اجهافات از طرف رژیم اسلامی را در
نظر ندارد.
صاحبان دیگر ادیان مانند بهائی ها، درویشان، یهودی ها و مسیحیّان، حتّا
مسلمانان اهل سنّت، همگی مورد آزار و اذیّت قرار میگیرند. حتّا کشیشانشان
ترور میشوند و هنوز هیچ ضمیر بیداری در نهاد کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل
یافت نمیشود.
امسال در حالی به استقبال روز جهانی حقوق بشر میرویم که لااقل در میهن
خودمان با ذکر شمّه ای از نقض فاحش حقوق بشر در ایران که در بالا به آن
پرداختیم، بنظر نگارنده، هیچ امیدی به هیچگونه حرکت عملی از سوی سازمان ملل
در جهت بهبود و یا تعدیل سیاستهای ضد بشری حکومت جمهوری اسلامی وجود نخواهد
داشت که هیچ، که بدتر از این هم خواهد شد؛ چرا که بی عملی های نهاد حقوق
بشری سازمان ملل طی 31 سال درتقابل با سیاستهای ضدّ بشری این رژیم و رفتار
جنایتکارانه اش در قبال مردم خودش دست این رژیم را هرچه بیشتر باز گذاشته
تا به حکومت جنایتکارانۀ خود هر آنطور که دلش میخواهد ادامه دهد.
مماشاتهای دولتهای غربی و سودجوئیهای بغایت کلان سرمایه های جهانی از "برکت
وجود" چنین حکومتی چشم انداز هیچگونه امیدی را از سوی بوروکراتهای سازمان
ملل نشین برای مردم تحت ستم ما به ارمغان نخواهد آورد.
تا آنجا که نگارنده اطلاع دارد، به هیچیک از شکایات فعالین حقوق بشردر قبال
جنایات و اجهافات جمهوری اسلامی بر علیه مردم خود رسیدگی جدّی از طرف
کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل بعمل نیامده و اگر هم "اشارات" و یا
"اخطاریه"ای صادر شده باشد، بهیچوجه پیگیری نشده و حاکمان رنگارنگ جمهوری
اسلامی همچنان به ترکتازی خود علیه مردم بستوه آمده ایران ادامه داده اند.
کمیسیون جهانی حقوق بشر، تنها ترفند دهان پُرکنی است که جامعۀ سرمایه داری
از آن بعنوان سوپاپ اطمینان در مواقع ضروری برای خاموش کردن ویا تعدیل خشم
جهانیان در قبال رژیمهای توتالیتر از آن بهره مند میشود. نمونه های بارز آن
در حرکات اخیر عناصر معلوم الحالی چون اکبر گنجی در مقابل مقّر سازمان ملل
دیده شد!
تنها راه چاره، سرنگونی این رژیم در کلیّت آن به دست توانای خود مردم ایران
و برقراری یک نظم انسانی و مبتنی بر قوانین انسانی و مدرن است که میتواند
ضامن رعایت حقوق انسانی شهروندان ما باشد.
فلک را سقف بشگافیم وطرحی نو دراندازیم!
یادداشت های روز، ویژه سایت دیدگاه نوشته می شوند. در صورت تمایل به باز
تکثیر متن، لطفا منبع را "یادداشت های روز سایت دیدگاه" قید کنید.
داریوش افشار
3 دسامبر2009
|
