تاریخ انتشار : 05.11.2015

چیزی باید گفت.2

به بهانه موشک باران دگر باره لیبرتی.

 حمید محبی

چرا آنگاه که گفتم ومیگویم در نخستین گام بایستی امنیت ساکنان لیبرتی در همانجا تآمین شود، برخی برمی آشوبند؟ به چه دلیل پس از تهاجم ششم، محور ومرکز وتآکید برخی این است که نگویید: امنیت در آنجا. بگویید: انتقال سریع، انتقال سریع، میتوانستند منتقل کنند اما نکردند.

گویی پای دو انتخاب جداگانه درمیان است. یکی ماندن وداشتن امنیت ودیگری انتقال به کشور سوم.

گویی هر کدام از این دوگزینه انتخابی هستند در خلاف جهت دیگری. یعنی اگر آن دوستان گذشته، امنیت داشته باشند، دیگر نمیتوان آنها را به کشور دیگری روانه کرد واگر قرار است به سرعت منتقل شوند دیگر نباید سخن تآمین امنیت را به میان آورد.

کدامیک اولویت، ارجحیت وفوریت دارد؟

با گروه ها، محفلها وتشکل هایی که میدانند چه میکنند سخنی نیست. الان نیست. میدانند چه میکنند برنامه وخطی دارند. پیش میبرند.

موضوع روز در بحث کشتار ساکنان لیبرتی برای من انتقاد کردن یا نکردن به مجاهدین نیست. هرقدر میخواهید انتقاد کنید. خطاها واشکالات آنها را بگویید. مجاهدین بیش از اینها بایستی انتقاد شوند. کوتاهی نکنید.

شنیدن از این وآن، جمع زدن و به نام خود انتشار دادن اشکالی ندارد.

ناگهان از هوادار دوآتشه مجاهدین بودن به مدعی سازش ناپذیر تبدیل شدن اشکالی ندارد.

در قرارگاه ها نبودن اما در باره همه چیز آن نظر دادن اشکالی ندارد.

پز انقلابی دو آتشه ، سخندان و سخنور گرفتن اشکالی ندارد.

تسویه حساب با مجاهدین اشکالی ندارد. دعوایی است که قصد دارید سر بزنگاه آنرا پیش ببرید.

سخن بر سر زندگی تعدادی انسان است. پس به جنبه انسانی آن توجه کنید.

سخن من بیشتر وپیشتر با آندسته است که  عضو خانواده ای در لیبرتی دارند. دوستی در لیبرتی دارند. آدم های شریفی هستند که به ساکنان لیبرتی توجه داند. نگرانند. آرامش ندارند. نمیخواهند شاهد نابودی آن انسان ها باشند.

برای اینکه دسته بندی نادرست نکرده باشم واسباب تکدر خاطر تعدادی را فراهم نکنم، همه کسانی را که نوشته مرا میخوانند در همین گروه آخر قرار میدهم.

کمی در باره انتقال واندکی نیز در خصوص امنیت توضیح میدهم. نه به عنوان یک ناظر صرف. به عنوانی کسی که آنجا بود و به اینجا آمد.

یکم-  زمان انتقال افراد حاضر را نمیتوان به گذشته برگرداند. خرده نگیرید اگر بگویم زمان را نمیتوان به گذشته برگرداند. بحث انتقال در امروز، مربوط به از این لحظه به بعد است.

تکرار آنچه باید میشد و نشد وهمچنین آنچه نباید میشد وشد را میگذاریم در بحث انتقادی.

دوم-  چگونه میتوان افراد را بر اساس آنچه در عرف کشور ها غیر قانونی گفته میشود از کمپ خارج کرد. آیا آنچنان که گاهی ادعا میشود میتوان همه را به راحتی خارج کرد؟

برای اینکار دیر شده است. دنبال مقصر بگردید وبه او دشنام دهید اما چیزی تعییر نخواهد کرد. خودتان را تخلیه میکنید. اگر حسابی باید تسویه شود پیش میرود. اما چه سود؟ چه سود برای کسانی که در جهنم عراق گرفتار آمده اند؟

آخرین فرصت تا پایان اولتیماتوم آمریکایی ها به مجاهدین وپیش از تحویل دادن آنها به دولت عراق وبه گمان من پیش از تسلیم شدن آنها به دولت عراق که رئیس آنرا، مزدور جمهوری اسلامی می نامیدند، بود.

همان اولتیماتومی که به ساکنان تیف نیز داده شد و بیشترین آنها، رها شدن در بیابان را بر ماندن ترجیح دادند.

 تیف به کرکوک نزدیک بود اما کمپ لیبرتی در بغدلد قرار دارد. کنترل لیبرتی دردست دولت عراق است.

 ساکنان نه تنها مدرکی برای مسافرت به خارج از عراق بلکه مدرکی برای تردد در سطح عراق نیز ندارند.

گمان میکنید نیروهای امنیتی عراقی اجازه خروج به آنها میدهند؟ خیر.

برای خارج شدن از عراق بایستی خود را به کردستان برسانند.

چگونه از کمپ خارج شوند و بدون مدرک و بدون دانستن عربی به اندازه کافی، از پست های کنترل که در عراق سیطره نامیده میشوند، عبور کنند؟

چند نفر میتوانند این کار را انجام بدهند بطوریکه نیروهای امنیتی عراق از آن مطلع نشوند؟

تشکیلات مجاهدین حتا اگر بخواهند، چند نفر را میتواند به این ترتییب به کردستان عراق برساند.

سخندانی میگفت مجاهدین امکانات جعل و .... دارند. آیا میشود از فردا برای چند هزار نفر که هیچ مدرکی برای سفر نداشتند، مدارک مسافرتی جعلی به عراقی ها ارائه داد؟

میدانم ظریفانی خواهند گفت پیش از میشد. پیش از این را پیشتراز این گفتیه ایم و گفته اند. ما در پیش از این زندگی نمیکنیم. ما در امروز هستیم. همین امروز.

سوم-  به کمیساریای پناهندگان ملل متحد فشار بیاوریم که همه را به طور سریع و ویژه منتقل کند.

اگر اکسیون بگذاریم وفشار بیاوریم این کار را خواهد کرد.

به کجا منتقل خواهد کرد؟

پاسخهای نمایندگان کمیساریا را  که به صورت کتبی ویا در گفتگو در موضع  نماینده ی موقت سایرین، به ما داده میشد را تکرار میکنم:

"سازمان ملل متحد خاک ندارد. کشور ندارد. خودش جایی ندارد که کسی را به آنجا منتقل کند. کشور ها با ید پناهجویان را بپذیرند. پس از اینکه پناهنده شناخته شدید ما پرونده ی شما را به کشور های پناهنده پذیر میفرستیم تا تصمیم بگیرند."

شما هم میتوانید با کمیساریا تماس بگیرید و پاسخ را بشنوید.

آیا کشور های اروپایی ساکنین لیبرتی را به سادگی میپذیردند؟ آیا بجز کسانی که در کشورشان سابقه پناهندگی داشته اند، شخص دیگری را میپذیرند؟ آیا در این تعداد میپذیرند؟ بیشتر کسانی که در لیبرتی هستند سابقه پناهندگی در هیچ کشوری را ندارند.

در جهنم تیف تنها دو پناهنده ی سابق بدنبال تلاش ویژه خانواده هایشان توانستند خارج شود. هر پرونده ی دیگری که به یک کشور پناهنده پذیر ارسال شد پس مدتی کوتاه با پاسخ منفی به کمیساریا بازگشت و نتیجه با اطلاع صاحب پرونده رسید.

شاید ندانید که تعدادی از نفرات تیف هنوز در اربیل عراق منتظرند تا کمیساریا آنها را انتقال دهد. بیشترین تعداد توانستند با گذراندن زندان ودیپورت و... خود را به اروپا برسانند. اما نه همه. آنهایی که نتوانستند ویا نمیتوانستند، در اربیل عراق باقی ماندند. در سال جاری  تعدادی انگشت شمار پس از هفت سال انتظار در اربیل، توسط کمیساریا  به یک کشور اروپایی منتقل شده اند. تعدادی هنوز منتظرند. این هفت سال جدای بیش از چهار سالی است که در تیف بر آنها گذشت.

کمیساریای پناهندگان ملل متحد آن فرشته نجاتی که تصور میکنید نیست ونمیتواند باشد.

چهارم-  من کاری به کسانی که رژیم آخوندی انتقال میدهد ندارم. این ننگ را بر کسی نپسندید. اگر به این دست آدم ها نگاه میکنید. مرا باشما کاری نیست.

پنجم-  آمریکایی ها همه را با چند هواپیما به کشورشان منتقل کنند. کدام آمریکایی ها ؟  ارتش آمریکا؟  دولت آمریکا؟

سناتورهای آمریکایی؟  کدام نهاد؟  گمان نمیکنید اگر آمریکایی ها اینکاره بودند، پیش از آن  از کشتار های اشرف ولیبرتی پیشکیری وممانعت میکردند؟ اگر امریکایی ها اینکاره بودند کشتار ها را به نظاره نمی نشستند. هرگز از هیچ مسئول اجرایی آمریکا چنین احتمالی را شنیده اید؟

ششم-  نگاهی بیندازید به گویندگان ونویسندگانی که در روز های اخیر تلاش میکنند کشف کنند ونشان بدهند، سران مجاهدین با خروج  نیرو ها از عراق مخالفند. این همه ذکاوت و نکته یابی آنها مرا شگفت زده میکند.

چیزی را که مجاهدین از ابتدا وبه طور رسمی به زبان صریح  گفته اند را کشف میکنند.

سران مجاهدین میخواهند تا روزی که امکان دارد، نیروها در عراق بمانند.

آنجه من در گذشته شاهد بودم وگمان میکنم پس از آن نیز روی داده باشد این است که بسیاری از اعضای مجاهدین هم در مصاحبه ها همین را خواسته اند.

هر چه میخواهید به آن عضو ی که چنین خواسته ای را مطرح کرده است، نسبت دهید اما در مصاحبه به گفته وخواسته آدم ها توجه میکنند. آدم ها را تحلیل نمیکنند.

سخن را به درازا نمیبرم وبه همین حد اکتفا میکنم.

حال به شرایط واقعی صحنه بنگرید. همین امروز را میگویم. زمان به گذشته باز نمیگردد.  با آنچه میبینید آیا خروج ساکنان لیبرتی در کوتاه مدت درچشم انداز است؟

گمان میکنید برای خارج شدن تمام افراد به چه مدت زمان نیاز است؟

آیا ساکنیان لیبرتی در این مدت نیاز به امنییت ندارند؟

بر اساس خبر های سایت های وابسته به جنایتکاران جمهوری اسلامی، کمپ لیبرتی در حالی موشک باران شد که تعدادی از افراد آن در حال انتقال به آلبانی بودند. من اسامی بیش از یکصد تن را دیده ام.

آیا گمان نمیکنید اسامی کشته شدگان اخیر میتوانست در لیست های بعدی باشد؟

جنایتکاران جمهوری اسلامی هرگز خواهان خارج شدن آزادانه ساکنان لیبرتی نیستند. آنها میخواهند تمام نفرات یا تسلیم شوند و یا کشته اما تبلیغات آنها برای رد گم کردن، در جهت معکوس است.

به همین دلایل است که میگویم، اگر میتوان باید طرف حساب هایی را که قادرند وادار کرد، در نخستین قدم امنیت کمپ لیبرتی را تضمین کنند. این کار برای نیروهای آمریکایی بسیار آسان است.

افراد مجاهدین در گام نخست  باید زنده بمانند تا در گام بعدی از جهنمی که در آن گرفتار آمده اند خارج شوند. حتی اگر در اختلاف کامل با آنها باشیم ودر اختلاف کامل با ما باشند. این یک موضع انسانی است.

اگر کسی راه حل عملی دارد که همه را همین امروز بدون داشتن امنیت به کشوری که نمیدانم کجاست جا بجا کنند، منت گذاشته نشان بدهد.

اگربه زمان نیاز است که هست ،نخستین درخواست، تآمین امنیت آنهاست. امنیت. تا زنده بمانند.

بخواهید زنده بمانند تا منتقل شوند.

- 04.11.2015

http://www.tipf.info/gatele,mojahedin,kist.htm

________________________________________________________

توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام دریافت نمیشود.