|
تاریخ انتشار:28.04.2015
آیا با کمپین‌های مجازی و
شلوغ‌کاری، می‌توان مشکلات واقعی را حل کرد؟
نیک آهنگ کوثر
در این چند روز در باره‌ی این مساله بسیار فکر کرده‌ام که چرا
جامعه‌ی ایرانی نمی‌توان، یا نتوانسته راهبرانی منطقی و پیش‌رو
پیدا کند و برای نجات کشور، گامی موثر بردارد. امروز، بخش عمده‌ی
منابع آب‌های زیرزمینی که هزاران سال پیش برای نسل‌های ما به باقی
مانده بود، عملا از دست رفته است و در ۳۵ سال آینده، ایرانیان درون
مرزهای کشور، برای بقا باید بجنگند، چرا که به به موقع برای سرنوشت
خود نجنگیدند و اختیار مملکت را به دست نگرفتند.
حرف من حتما برای کسانی که در این توهم هستند که مدیران ارشد نظام
جمهوری اسلامی، حافظ منافع و منابع کشور بوده‌اند، نا خوش‌آیند
خواهد بود. اما دیگران هم مسوولیت خواستن از مقام‌های و مسوولین و
کارشناسان را آغاز کرده اند. امروز در روزنامه شرق، یادداشتی منتشر
شده که نباید از کنارش به سادگی گذشت:
«در این سال‌ها جریانی قوی در کشور با پشتوانه دولتی و سیاسی شکل
گرفت تا هرچه می‌تواند سد بسازد. این سدها همه‌اش توسط متخصصان و
مهندسان طراز‌اول کشور ساخته شد. ساخت بسیاری از این سدها اجحاف
بزرگی بود که تحصیل‌کرده‌های کشور می‌توانستند به کشورشان و
به‌خصوص نسل‌های آینده بکنند. مگر کشور خشکی چون ایران توان تحمل
ساخت ١٤٠٠ سد را دارد؟ سدهایی ساخته شد که هرگز آبی در مخزن آنها
جمع نشد، سدهایی ساخته شد مانند سد گتوند، در بستر گنبدهای نمکی که
در نوع خود اتلاف منابع بیت‌المال محسوب می‌شود. اگر دستگاه‌های
متولی به‌درستی بخواهند به وظیفه خود در تخلف ساخت همین سد
بپردازند، خیلی‌ها را باید محاکمه و در مقابل حیف‌ومیل‌کردن و
آسیب‌رساندن به کشور به دست عدالت بسپارند. نخوت سد‌سازان به حدی
است که حالا که همه فهمیده‌اند سدسازی برای این کشور نتیجه‌ای جز
تبخیر منابع آبی، بالارفتن میزان مصرف آب و خشک‌شدن تالاب‌ها و
دریاچه‌های کشور و بیابانی‌شدن و گسترش ریزگردها در ایران ندارد،
ولی بازهم وزیر نیرو با افتخار اعلام می‌کند که در سال گذشته ٢٤ سد
افتتاح شده است و همچنان پیگیر ساخت سدهای عظیمی چون خرسان ٣ و
شفارود هستند.
این در حالی است که در سال ٢٠١٤ در آمریکا ٧٢ سد برداشته شده.
نگران‌کننده‌تر اینکه باز هم صحبت از طرح‌های انتقال آب خلیج‌فارس
و خزر به مرکز ایران و دریاچه ارومیه است که اگر با هر معیار عقلی
هم سنجیده شود، قابل توجیه نیست. اینها نمونه‌های بسیار کوچکی از
اشتباهات ما تحصیل‌کرده‌هاست.»
من تا کنون ندیده‌ام کمپینی گسترده و با دوام در مقابل جنایت‌های
مسوولان کشور در ارتباط با منابعی که باعث نابودی‌شان شده‌اند شکل
بگیرد! حساب کنید که تا کنون چند سد ساخته شده و چه تعدادی از سدها،
از جمله عوامل مشکلات امروز سرزمین ما هستند؟ سوال کنید که چه
تعداد از این سدها، با مسوولیت وزرا و رئیس جمهوری برپا شده‌اند؟
اگر فردا هم‌وطن ما در نواحی حاشیه کویر، آب و نان و دام نداشته
باشد، راهی کجا بشود؟ حتما راهی شهر خواهد شد. شهر چقدر امکان دادن
کار و سرپناه به او و خانواده‌اش خواهد داشت؟ همین الان چندین و
چند هزار نفر در خیابان‌های شهرهای ما کارتن‌خواب هستند؟ حالا حساب
کنید تا چند سال دیگر، چند میلیون کارتن‌خواب به بی‌سرپناه‌های
ایران اضافه خواهند شد؟
اگر باور نمی‌کنید که چنین اتفاقی خواهد افتاد، لطفا به سرنوشت
میلیون‌ها کشاورز و دام‌دار اهل مناطق مرکزی سوریه در یک دهه‌ی پیش
فکر کنید که به امید وضعیت بهتر در دوره‌ی خشک‌سالی، به شهرهای
بزرگ‌تر رفتند. به سرنوشت سوریه فکر کنید که وقتی کشور تبدیل به یک
دیگ خروشان شد، آماده‌ی یک جرقه بود و ماجرا به بحرانی تبدیل شد که
نتیجه‌اش را امروز می‌بینیم.
حالا سوال من این است: گروه‌ها و یا کسانی که کمپین‌های مجازی راه
می‌اندازند، آیا می‌توانند به شکلی واقعی در جامعه ما اثرگذار
باشند وبه جای دل‌خوش کردن جامعه‌ای منفعل، باعث تحرک‌شان شوند؟
آیا این گروه‌ها حاضرند برای بهبود وضعیت واقعی کشور، تلاشی واقعی
کنند و به‌دور از بازی‌های تبلیغاتی و قهرمان‌سازی، به داد کشور
برسند؟ آیا می‌توانند همکاری گروه‌های مرجع را جلب کنند تا به یک
حرکت عمومی برای نجات نسل‌های بعدی منتهی شود؟
باور کنید هنوز دیر نشده است! هنوز در کشورمان سیل می‌آید و
می‌توان سیلاب‌ها را در حاشیه بیابان‌ها متوقف کرد و در لایه‌های
آبرفتی ذخیره کرد تا مجبور نشویم ۳۵ سال دیگر برای پاک کردن خودمان
از خارج آب در آفتابه‌های بسته‌بندی شده وارد کنیم! این شوخی نیست!
حرفم را شوخی نپندارید! با وضعیت گرم شدن تدیجی زمین و افزایش
میزان تبخیر، و کاهش بارندگی در مناطق مختلف کشور، شاهد بحرانی
خواهیم بود که به خواب هم ندیده‌اید. بحرانی از جنگ بدتر.
اگر شخصیت‌های مرجع در عالم مجازی، باشرف باشند، دور هم جمع
می‌شوند و با کنار گذاشتن اختلافات و دشمنی‌ها و رقابت‌های گاه و
بیگاه، راهی می‌یابند برای تاثیرگذاری بیشتر و بهتر روی طبقات
مختلف جامعه امروزی، نه برای امتیاز گرفتن، که برای بهتر شدن فردای
کشورمان.
به امید بیدار شدن کسانی که دل به بازی‌های مجازی بسته‌اند...
________________________________________________________
توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام
دریافت نمیشود.
|
