|
تاریخ انتشار: 09.03.2014
خصوصی
سازی زندان در ایالات متحده ،
تجارتی
شکوفاتر از مواد مخدر
Telam
ترجمه توسط حمید محوی
ده ها سال سیاست ضد خارجی و مشت پولادین (مدارای صفر)، و نظام
جزائی بر پایۀ حبس، ایالات متحدۀ آمریکا را به زندانبان پر جمعیت
ترین زندانهای جهان تبدیل کرد و در عین حال با خصوصی سازی زندان
برای صنعت زندان منافع چندین میلیونی به ارمغان آورد.
15 سال پیش از این، پژوهشگر آمریکائی و مبارز سالهای 60، آنجلا
دیویس اصطلاح «مجتمع صنعتی زندان» را مطرح کرد و آن را با مجتمع
صنعتی نظامی ایالات متحده قابل مقایسه دانست. این رهبر کمونیست (1)
می نویسد که : «زندان مشکلات را از بین نمی برد، بلکه انسان ها را
از بین می برد. چنین کار بستی برای از بین بردن بخش بزرگی از اقشار
فقیر، مهاجر و آنهائی که از دیدگاه نژادی به حاشیه رانده شده اند
عملا به تجارت پر درآمدی تبدیل شده است.»
بزرگترین شرکت زندانبانی ایالات متحده، شرکت زندانبانی تأدیبی
آمریکا است(2) که در عین حال نخستین نهاد در این صنعت نو پا می
باشد.
سال 1983 ایجاد شد و جک میسی(3) بود که طراح آن بود، همین فرد نیز
بود که در اواخر سال های 60 مجتمع بیمارستان آمریکا را به وجود
آورد که امروز بزرگترین مجتمع بیمارستان ها و مراکز جراحی خصوصی در
ایالات متحده است.
سال بعد، «واکنهوت کورکشن کورپوریشن» (4) در بازار به منصۀ ظهور
رسید، یعنی شرکتی که بعدا توسط گروه ژئو(5) دومین شرکت بزرگ صنعتی
خریداری شد.
تلام دونالد کوهن(6)، می گوید : «صنعت زندانبانی در شرایطی به وجود
آمد که تفکر محافظه کارانۀ دوران رونالد ریگان و در چهارچوب سیاست
مشت فولادین رایج بود و تقاضای کافی وجود داشت تا سرمایه گذاران را
متقاعد سازد و به آنها نشان دهد که واقعا فرصت مناسبی برای ایجاد
شرکت وجود دارد.
بر اساس آنچه از طریق تلفن از دفترش در واشینگتن تعریف کرده است،
شرکت ها ساخت «زندان های سوداگرانه» را حتی پیش از بستن قرارداد با
دولت های محلی آغاز کردند.
نخستین زندان ها در روستاهای کوچک و فقیر با قول و قرار برای تضمین
ایجاد کار، افزایش دریافت مالیات و کاهش مخارج جمعیت فزایندۀ
زندانیان برای دولت، ساخته شد.
زندان های خصوصی تابع موازین زندان های دولتی بودند و از وقتی که
به خدمت گرفته شدند تحت نظارت مأموران دولتی نیز قرار گرفتند، ولی
مانند هر شرکت دیگری هدف آنها بهره برداری مالی از سرمایه گذاری
هایشان بود.
به گفتۀ کوهن، از آغاز گسترش این صنعت، در «برش کارمندان اداری»
ذوب شد. این روند از شهرداری ها شروع شد، دولت ها آن را به ویژه در
جنوب کشور در نزدیکی مرز مکزیک پی گیری کردند، و سرانجام دولت
فدرال با ورود بیل کلینتون به کاخ سفید به این جریان پیوست.
کلینتون بیش از پیش سیاست جنائی کشور را تحکیم بخشید، ولی سهم او
در پایان «دوران دولت بزرگ» به شکل اسفناکی دیوان سالاری دولتی را
تنزل داد و موجب گشودن درهای وزارت دادگستری برای انعقاد قراداد با
زندان های خصوصی شد یعنی جائی که ده ها هزار مهاجر بدون مجوز اقامت
و مجرم قانونی به عنوان زندانی در این زندان ها سکونت داشتند.
جودی گرین مدیر سازمان استراتژی امور دادگستری، سازمان کارشناس در
سیاست جنائی که در بروکلین در نیویورک مستقر می باشد، گفته است که
: «در اواسط سال های 90 شرکت زندان تأدیبی آمریکا(2) از جمله شرکت
هائی بود که در وال استریت اعتبار خوبی داشت».
ولی بزرگترین اوج گیری برای مجتمع صنایع زندانبانی پس از اعلام «جنگ
علیه تروریسم» در سال 2001 به وقوع پیوست، و به ویژه با سیاست
جلوگیری از مهاجرت طی دومین دور ریاست جمهوری جرج دابلیو بوش.
به گفتۀ دفتر آمار دادگستری ایالات متحده، در پایان سال 2010 مجتمع
صنعت زندانبانی 8 درصد زندانیان نظام فدرال و ایالات را در بر می
گرفت، و با تراکم جمعیت مختلف در 30 ایالت از 50 ایالت کشور مستقر
شده بود.
درصد اعلام شده اندک بنظر می رسد، ولی آنچه توجه ما را باید بخود
جلب کند، آهنگ رشد این صنعت بر حسب افزایش تعداد افراد زندانی در
کشور است.
بین 1999 و 2010 جمعیت زندانیان در ایالات متحده 18 درصد افزایش
داشته ولی تعداد زندانیان در زندان های خصوصی فدرال و ایالات 80
درصد افزایش داشته است.
شرکت زندانبانی تأدیبی آمریکا دارای 66 زندان با قابلیت 91000
زندانی می باشد، در حالی که گروه ژئو دارای 65 زندان با قابلیت بیش
از 65700 زندانی است. سود سالانۀ آنها در سال 2011 به ترتیب 1700
میلیون و 1600 میلیون دلار بوده است.
در سطح فدرال، چنین رشدی بر اساس خصوصی سازی بخش مهمی از نظام حبس
مهاجران بدون مجوز تحقق یافت، علاوه بر این برای دولت کاهش تعداد
کارمندان رسمی توسط مقامات محلی دشد فزاینده را ممکن ساخت و موجب
عقد قراردادهائی شد که چندان رایج نبود.
جودی گرین نتیجه می گیرد که : « شرکت های زندانبانی قوانین را
ایجاد نکرده اند، ولی به تأیید و اجرائی ساختن آن یاری رسانده
اند...و چنین امری معنی دار است. اگر تو در وال استریت کسب اعتبار
کرده ای، باید رشد کنی. و برای افازیش سهامهایت، بازار تو باید
گسترش یابد»
طی 30 سال گذشته نشان داده است که تنها شیوۀ گسترش نظام زندانبانی،
سیاست جنائی سر سختانه است.
Telam
Article original en espagnol Cárceles privadas en EEUU : un
negocio millonario | CONTRAINJERENCIA, le 3 mars 2014.
Traduction Anne Wolff
یادداشت مترجم فرانسوی آن وولف :
Traduction Anne Wolff
برخی زندان های خصوصی به زندان ویژۀ «مهاجران بدون مجوز» اختصاص
یافته. شرایط زیستی این نوع زندان ها اسفناک است. با زندانیان بد
رفتاری می شود و خشونت جسمی رواج دارد، از هیچ امکان درمانی و
بهداشتی برخوردار نیستند و در برخی موارد زندانیان مجبور هستند که
مخارج خوراکشان خودشان بپردازند(در اینجا باید یادآوری کنیم که این
زندان ها بودجه هائی معادل 20000 دلار در سال برای هر زندانی
دریافت می کنند).
در مقاله ای خواندم که قضات حکم خودشان را بر اساس اهمیت جرم اعلام
نمی کنند بلکه بر اساس سهم زندان ها و پر کردن آنها. و در اینجا می
خواهم توجه خوانندگان را به این موضوع جلب کنم که تعدادی از انجمن
های اسپانیائی اعلام خطر کرده اند که در کشور آنها نیز همین موازین
و خوصی سازی زندان در چهار چوب سیاست «مدارای صفر» در شرف تکوین
است.
سال 2011 ایالات متحده 2292133 زندانی داشته است در رابطه با
جمعیتی معادل 308497039 یعنی 743 زندانی برای 100000 ساکن آمریکای
شمالی و این تعداد 23 درصد از جمعیت زندان های جهان را در بر می
گیرد. (و از دوران ریگان این رقم دائما در حال افزایش بوده و با
آهنگ 15 درصد در سال به پیش می رود)
در مقایسه با روسیه که نسبت زندانیان به جمعیت 559 زندانی برای
100000 ، چین 122 و فرانسه 102.
منبع :
http://www.mondialisation.ca/les-prisons-privees-aux-etats-unis-un-commerce-plus-lucratif-que-la-drogue/5371975
پی نوشت :
1) مترجم : البته در کمونیست بودن آنجلا دیویس تردیدهائی وجود دارد
خصوصا طی دوران جنبش سیاهان. برای اطلاع بیشتر مراجعه شود به مقالۀ
«شاهین نجفی، موسیقی رپ طرح امپریالیستی علیه ایران در چشم انداز «شیادی
مخوف رپ» نوشتۀ ماتیاس کارده. طرح قدیمی اف بی آی : پ.انتلپرو»
http://www.interculturel.blogfa.com/post-70.aspx
2) Corrections Corporation of America (CCA)
3) Jack Massey
4) Wackenhut Corrections Corporation
5) Groupe Geo
6) Télam Donald Cohen directeur exécutif de l’organisation In
The Public Interest
7) Roy Walmsley
_______________________________________________________
توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام
دریافت نمیشود.
|
