تاریخ انتشار: 04.02.2014

آیا جامعه محق است زندگی شخصی فعالین و رهبران سیاسی را بداند و قضاوت کند؟

سعید صالحی نیا

salehinia@aol.com

مقدمه:

در خبرها آمده است که رضا پهلوی از همسرش جدا شده و همسرش علت این جدائی را روابط خارج از ازدواج شازده دانسته است.(*). این خبر طبعا عکس العملهائی در گرایشات مختلف اپوزسیون و مردم برانگیخت و خودش موضوع نبردهای فکری و سیاسی شد که هنوز ادامه دارد.

عده ای اعلام کرده اند که "زندگی شخصی افراد ربطی به سیاست ندارد و باید حوزه شخصی را جدا نمود". البته گاها همین عده در تبلیغات "غیر رسمیشان" وقتی نوبت آخوندها و حکومتیان می شود، بدشان نمی آید "گندکاریهای شخصی" اینها را منتشر کنند!

عده دیگر همیشه دنبال این اخبار هستند. خصوصا در برابر مخالفین سیاسیشان، دوست دارند این "روسوائیها" را بر ملا کنند تا تخریب شخصیتی مخالف را راحت تر انجام دهند.

موارد بالا را همه ما شاهد بودیم. فکر می کنم با توجه به توسعه مدیا چه مدیای عمومی و چه آلترناتیو، این اخبار "زندگی شخصی" بیشتر و بیشتر در مبارزات سیاسی وارد می شود. از جنجالها سر "روابط کلینتون" تا ...روابط رئیس جمهور فرانسه با دوست دخترش و جدائی از همسرش بگیرید تا ماجرای جدائی دیانا از چارلز و مرگ عجیب او بعد از پیدا کردن دوست پسر!

سوال اینست که کدام نگرش درست است؟ آیا "زندگی شخصی" به جامعه مربوط نیست؟ آیا مردم باید دور زندگی شخصی رهبران و فعالین سیاسی یک خط قرمز بکشند و ازش تابو بسازند و منطقه ممنوعه اعلام کنند؟

فکر می کنم موقع اینست که به این سوال از دید خودم پاسخ دهم و بگذارم خواننده خودش تصمیم بگیرد:

(1)ادله اونها که می گویند زندگی شخصی را باید جدا کرد و ربطی به سیاست ندارد چیست؟

می گویند که زندگی شخصی افراد "به خودشان مربوط است" جامعه حق مداخله ندارد. می گویند جامعه باید به عملکرد اجتماعی و سیاسی افراد توجه کند. می گویند که زندگی شخصی باید در پشت پرده ها بماند چون خصوصی ماندن آن بخشی است از حق انسانها. می گویند که جریانات راست برای ضربه شخصی زدن به مخالفین خود زندگی شخصی را اجتماعی می کنند تا مخالف را از راه بدر کنند. اینها عموما استدلالهاست که ما می شنویم.

در حال حاضر برای بسیاری از فعالین سیاسی ، چه در چپ و چه در راست ، این "منطقه ممنوعه اعلام کردن " زندگی شخصی خودش به یک اصل موضوعه و تابو تبدیل شده! همه سعی می کنند در ظاهر هم که شده برای نشان دادن "تمدن" و "ترقی" اعلام کنند که "ما به زندگی شخصی" کاری نداریم! قرار است کسی از دیگری در مسابقه "ترقی" عقب نماند!


(2)چرا زندگی شخصی آدمها سیاسی، رهبران و فعالین اجتماعی وسیاسی را جامعه باید بداند؟

اولا: بخشی از آزادی بدون قید و شرط بیان همین حق ارائه اطلاعات است.اطلاعات شخصی آدمها چه افراد شناخته شده و چه افراد معمولی الان به سرعت دارد اجتماعی می شود.دسترسی به اطلاعات شخصی بخشی است از روند تلفیق فردیت با اجتماع

دوما: همانطور که کودکی افراد در زندگی دوران بلوغشان موثر است، همانطور که انواع بیماریهای بدنی و روانی انسانها در عملکرد فردی و اجتماعیشان موثر است، به همان اندازه وجه شخصی زندگی آدمها و وجه اجتماعی آنها از هم جدائی ناپذیر است. دانستن زندگی شخصی افراد در همه این ابعاد به جامعه کمک می کند که اون آدم سیاسی یا رهبر را عمیفتر بشناسند. لازم نیست تا منتظر شوند تا اون رهبر تعدادی دست گل در سیاست بخرج دهد تا شناخته شود! از دیدگاه یک متخصص رفتارشناس یا حتی آدم با تجربه زندگی براحتی می شود پیش بینی کرد که آدمی با مدل رفتاری مشخص در خانواده و زندگی شخصی تا چه اندازه در زندگی اجتماعی و سیاسی قابل اعتماد است.

فرض بفرمائید:

آدمی که زنش یا کودکش را کتک می زند و دچار بیماری خشم غیر کنترل شده است و احترام به کودک و زن را یاد نگرفاته چگونه می شود بهش در جامعه اعتماد کرد؟

آدمی که به همسرش در زندگی خیانت می کند و دروغ می گوید چگونه می شود پذیرفت که به جامعه دروغ نگوید؟

آدمی که دچار اعتیاد است، بیمار روانی است، اختلال شخصیتی دارد چگونه می شود سرنوشت جامعه را به او سپرد و از زندگی شخصی او "اسرار" ساخت و مدعی شد که "زندگی شخصی " را نباید اجتماعی کرد؟


خلاصه کنم:

از دید من کشیدن پرده بین زندگی شخصی و زندگی اجتماعی و سیاسی یک تلاش است برای فریب مردم. فعالین اجتماعی و سیاسی باید آماده باشند تمام زوایای زندگیشاتنرا جامعه بداند و مورد قضاوت قرار دهد.جامعه باید اشراف کامل داشته باشد به تمامی ابعاد زندگی و سلامت فردی و اخلاقی رهبرانش. این حقی است که جامعه باید طلب کند.


منبع:
*آخرین و آخرین شاهکار آ سید رضا پهلوی(پارسا سربی)
http://www.youtube.com/watch?v=TzCMLZvQhaA

_______________________________________________________

توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام دریافت نمیشود.